بیانیه شماره ۴ شورای جبهه ملی ششم
شانزدهم آذر روز دانشجوی ایرانی
در برخی نوشته های ادواری درباره این روز تاریخی، دلیل برانگیخته شدن دانشجویان دانشگاه تهران را در ۱۳۳۲، مربوط به سفر ریچارد نیکسون، معاون رییس جمهوری امریکا، به ایران وانمود میکنند. ولی واقعیت امر حاکی از آن بود که چند روز پیش از شانزدهم آذر دانشجویان برای اعتراض به محاکمه دکتر محمد مصدق و تجدید روابط سیاسی با انگلستان دست به اعتراض و تظاهرات زده بودند که دامنه آن در روز ورود ریچارد نیکسون به اوج رسیده بود. یورش نظامی رژیم گذشته به دانشگاه، برای گوشمالی دانشجویان و همچنین آرام نشان دادن اوضاع در آستانه ورود رییس جمهور امریکا بود.
در آن روزها تنها دو دانشگاه در تهران داشتیم: دانشگاه تهران و دانشسرای عالی؛ و در چنین شرایطی دهها هزار دانشجو که بعلت کودتای ۲۸ مرداد و سرنگونی و محاکمه دکتر مصدق، رییس و بنیانگذار تنها دولت دموکراتیک در ایران، ناراضی شده بودند. در آن یورش به جنبش دانشجویی، سه تن از دانشجویان کشته شدند.
ولی امروز دهها دانشگاه داریم و میلیونها دانشجو که در تمامی طول زندگی خود و زندگی دانشجویی خود از حکومت جمهوری اسلامی ناراضی بوده و هستند. نیروی دانشجویی که از آگاهی و بصیرت و قدرت اعتراضی بالایی برخوردار است، و تجربه و تاریخ نشان داده که میتواند سرآغاز حرکتهای اجتماعی و سیاسی شود که منتهی به واژگونی حکومتهای خودکامه، فاسد و ناکارآمد شده است. اکنون پرسش اینست که آیا حاکمیت در شرایط نابسامانی ها و نارسایی های روز افزون از توان این نیروی عظیم ناراضی دانشجویی آگاهی واقع بینانه دارد یا تصور می کند در میان نادرستیها و مشکلات عدیده در عرصه های مختلف می تواند این نیروی آرمیده و در عین حال رنجیده را با تهدید و محرومیت و زندان مهار کند؟
جنبش دانشجویی ۱۸ تیر ۱۳۷۸هم یک ۱٦ آذر بود، که با خشونت بیشتر و تلفات بیشتر، خشم بیشتری را در پی داشت. گفتار و رفتار برخی سردمداران حکومت اسلامی چنان بود که گویی هیچ اعتراض اجتماعی-سیاسی و هیچ فرایند فاجعه بار انسانی رخ نداده است.
.gif){kind=small}
