سالگرد قتل بیرحمانه شاپور بختیار

 شاپور بختیار در تمامی دوران عضویتش در حزب ایران و جبهه ملی ایران نشان داده بود که مردی متعصابانه میهن پرست است و فوق 

 العاده با شهامت. او برای خدمت به میهن و تغییر اوضاع به سود دموکراسی و حقوق بشر بسیار صریح و نابردبار بود. او سیاست باز نبود و ظرافت های دیپلوماسی را بر نمی تابید. همین نابردباری و صراحت لهجه او را در جبهه ملی ایران انگشت نما کرده بود و مخالفت و هم رشگ دیگران را بر می انگیخت. جلسه ای که او را از جبهه ملی ایران اخراج کرد بر خلاف گزارش های دروغ، فرمایشی بود و نصاب نداشت. در هر حال جبهه ملی دو رهبر دیگر هم داشت که شایستگی نخست وزیری را داشتند و شاه با آنان هم مذاکره کرده بود. غلامحسین صدیقی، مردی دانشمند و خردمند، و وزیر توانمند و قانونگرای دولت محمد مصدق، که شرط نخست وزیری را ماندن شاه دانست تا بتوان ارتش را کنترل و از خشونت و هرج و مرج جلوگیری کرد؛ و کریم سنجابی، دبیرکل جبهه ملی ایران، که شرط پذیرش نخست وزیری را تایید آیت الله خمینی و خروج شاه از کشور گذاشته بود. سنجابی از بروز اختلافی همانند میان شاه و کاشانی می ترسید؛ ولی تفاوت بنیادین میان آن دو را نشناخته بود.