بیاندیشیم چرا ایالات متحده آمریکا کمتر از سه سده یک قدرت جهانی و در آغاز محبوب تبدیل شد؟ برای اینکه در آغاز پیدایش، سیزده مستعمره و ولایت که از کشورهای مختلف به آنجا مهاجرت کرده بودند با هم شدند و سپس همه مهاجران سرزمین های تصاحبی اعم از انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و اسپانیولی و غیره، نژادهای سفید پوست و سرخ پوست و سیاهپوست، همه دست به هم داده و یک کشور بزرگ را تشکیل دادند که با یک قانون اساسی تامین و تضمین کننده حقوق شهروندی و بشری همگان بموفقیت دست یافتند.

اروپا را بیاندیشیم که پس از سده ها خشونت تعبدی و جنگ های بی انتها برای دست درازی به سرزمین های مشترک، گذر از خونریزی ها، کشتارها، بیماری های کشنده و قحطی های خود ساخته و بی ثباتی و نگرانی از آینده، سر انجام به این نتیجه رسیدند که اگر با هم باشند امن تر و خوشبخت تر و پیشرفته تر خواهند بود.

این خردورزی با هم شدن در سراسر جهان واگیر شده، و انواع اتحادیه های سرزمینی، اقتصادی و نظامی برای همکاری بوجود آمده است، از اوپک تا آسه آن و اور آسیا و غیره. امروز همه آینده خود را در با هم بودن و همکاری می بینند.

من همیشه شگفت زده بودم که چرا در حالی که همه جهان به دنبال همگرایی و یکی شدن هستند برخی گروه ها فریب بد خواهان میهن بزرگ ما را می خورند تا سرزمین ما را چند پاره کنند. آنها تاریخ ایران را نخوانده اند و نمی دانند که در ایران در آخرین لحظه خردمندی برمیخیزد یا چرخش می کند تا میهنش آسیب نبیند.

ما خوشبخت ترین و امن ترین دوران زندگی خود را در چند سده هخامنشیان داشتیم که در آن پارس و کرد و کاش و بلوچ و ترک و عرب آموختیم چگونه با هم زندگی کنیم، و این آموزش را یک نظام مردمی و حقوق بشری به ما داد و آنگاه بود که ما ابرقدرت جهان شدیم و جایگاه جهانی ما بیش از هزار سال دوام آورد.

من باور دارم که چسبندی و دلبستگی مردم ایران به میهن و به یکدیگر بیش از آن است که هیچ نیرویی بتواند ما را از هم جدا کند.

من در سال ۱۳۹۳، که آقای مسعود بارزانی اعلام همه پرسی برای جدایی از عراق کرده بود خطاب به ایشان نوشتم که بهتر است از این کار صرف نظر کنید که واکنش دو همسایه و نگرانی ایران مانع موفقیت شما خواهد شد و بهتر آن که بردباری کنید تا شاید شرایطی فراهم شود که به یکدیگر نزدیک شویم. امروز متاسفم که ایشان حرکتی را کرد که نه به سود ایران بود و نه به سود کردان ایرانی افتاده بیرون از مرزهای سیاسی ایران.

ما و شما فعالان حقوق بشر کرد باید تلاشمان در راستای نهادینه کردن مردم سالاری و رعایت کامل حقوق بشر و شهروندی در میهن مشترکمان باشد.

ما از مرکز ایران، شما از باختر، بلوچ از خاور، عرب از جنوب و ترکمن و آذری از شمال ایران باید همگی در یک همبستگی شکست ناپذیر تلاش کنیم میهن بزرگ و کهن خود را از سرشکستگی، فرقه گرایی و هویت زدایی که زمینه ای برای ستمگری و حق کشی فراهم می سازد نجات دهیم.

با گرامیداشت و آرزوی موفقیت،

کورش زعیم

هموند شورای مرکزی جبهه ملی ایران

زندان اوین – ۲۲ آبان ۱۳۹۶خ

 

 

 

متن سخنان عبدالرحمن حاجی احمدی، رهبر پژاک:

در تحقیقاتی که ما کردیم باین نتیجه رسیدیم که فدرالیزم یک راه حل نهائی برای ملتهای ایران نمیتواند باشد. ژورنالیست میپرسد آیا بدین دلیل که فدرالیزم نیاز بمرز دارد؟ حواب میدهد: دقیقا، کردها از ماکو تا همدان و بیشتر هزارها کیلومتر مرز مشترک دارند با آذریها، آذریها هزار ها کیلومتر مرز مشترک دارند با فارسها، ترکمنها همینطور، بلوچها هم همینطور باضافه عربها ما همه مرزهای طولانی مشترک داریم با فارسها. ما چطور میتوانیم فدرالییسم داشته باشیم فدرالیسم نیاز بمرز دارد. این فدرالیسم مرزش از کجا تا کجاست؟ این مشکل را در جنوب کردستان در عراق هم داریم. فدرالیسم برای ایران مشکل را که حل نمیکند هیچ بلکه مشکلات بسیار بزرگتری بوجود میاورد. آذریها با کردها کردها با آذریها و همه با هم بجنگ و دعوا و کشت و کشتار خواهند پرداخت بر سر هر وجب خاک. اینطور نیست که ما در بین دو کنگره باین نتیجه رسیدیم چون تجزیه کفر نبست ولی بفع ما نیست و چیزی که بنفع ما نیست چرا بدنبالش باشیم. شما ببینید بیشتر ملتهای اروپا خیلی بیش از ما جنگیدند ، قربانی دادند تا مستقل شدند با وجود تمام قربانیها و جنگها دارند دوباره مرزها را از بین میبرند و دارند جزئی از اروپا و عضو اتحادیه اروپا میشوند و حتی از اینکه تجزیه شدند پشیمان هم هستند. مانند لهستان، مجارستان، جکسلواکی . بلغارستان وو. زمانیکه من در حزب دموکرات کردستان مبارزه میکردم شادروان قاسملو میگفت و این جمله را امروز خیلی ها تکرار میکنند که هیچ کسی حق ندارد خودش رااز ما ایرانی تر بداند ما ایرانی هستیم. امروز پژاک هم همینطور فکر میکند