پرسش ٤: آقای زعیم بعنوان یک فعال ملی چه مقدار علاقه دارد در پارلمان باشد و آیا مکانیسم فعلی اجازه این حضور را می دهد؟
کورش زعیم: اگر شرایط نمایندگی در پارلمان دموکراتیک و انتخابات آزاد باشد، هر فعال سیاسی وطن پرستی باید علاقه داشته باشد که در تعیین سرنوشت و تامین سعادت مردم به پارلمان برود. من خواستهای خود را که خواستهای همه ملت ایران است به رییس جمهور نوشتم. همبستگی برای دموکراسی و حقوق بشر در ایران هم در بیانیه خود همان شرایط را از حاکمیت مطالبه کرد. ما تحقق خواستهایمان را، که در کشورهای دموکراتیک بسیار عادیست و نیازی به مطالبه آنها نیست، در شرایط دیکتاتوری و خفقان و سرکوب حاکم غیرممکن می دانیم، ولی لازم بود که آنرا به آگاهی همه مردم ایران برسانیم که بدانند کناره گیری ما از قدرت داوطلبانه نیست و بر ما تحمیل شده است.
پرسش ۵: برای اینکه مجلس فعلی بطور واقعی ملی شود چه باید کرد و چه می کنید در واقع؟
کورش زعیم: همانگونه که توضیح دادم، در شرایط کنونی این ممکن نیست. هرگونه نافرمانی مدنی و به خیابان کشاندن مطالبات هم در شرایط بشدت خطرناک امنیتی بین المللی کنونی ممکن است کشور را دچار آشوب و شورشهای مسلحانه کند که موجودیت کشور را به مخاطره خواهد انداخت. ولی اگر تغییراتی مثبت در راس هرم قدرت صورت بگیرد که برخلاف کنون گوش شنوا داشته و علاقه به نجات کشور از فساد و سیاستهای ضد منافع ملی داشته باشند، شاید بتوانیم برای تسریع در عملیات نجات دست بکار شویم.
پرسش ٦: شما فکر می کنید ممکن است تا انتخابات فضای سیاسی کشور بسته شود و بار این بسته شدن فضا تا چه میزان بر دوش فعالان اپوزسیون خواهد بود؟ و وقتی این افراد عملا از صحنه رقابت حذف می شوند پس چرا باید دست و دهان آنها بسته شود؟
کورش زعیم: فضای سیاسی هم اکنون هم بسته است و بهیچوجه اجازه فعالیت سازمانهای سیاسی و مدنی میهن پرست، راستگو و درستکار را نمی دهند. آنها از کسانی که مخالف دیکتاتوری و غارتگری آنها هستند بشدت هراس دارند. من بعید نمی دانم که روند بازداشتها افزایش یابد و حتا فهرستی برای ترور برخی فعالان میهنی داشته باشند. ورود فعالان سیاسی ملی به مجلس مساوی خواهد بود با تدوین قانونهای ملی، جلوگیری از فساد و دست درازی به خزانه ملی، آزادیهای مدنی، برابری همه مردم و رفع هرگونه تبعیض و خشونت، لغو اعدام، نظارت و حسابرسی همه قراردادهای دولتی، مبارزه با بیسوادی، بررسی جدی بودجه کشور و حذف هزینه های فرمایشی و غیرضروری برای پیشرفت کشور، پاسخگو کردن هم نهادها و مقام ها به مجلس و به ملت، کوچک کردن دولت و جلوگیری از ریخت و پاش، بازسازی نظام مالیاتی و پاسخگو کردن همه بنگاههای اقتصادی، برقراری روابط سیاسی و اقتصادی با همه کشورهای جهان، و غیره. اینها همه از جام زهر برای حاکمیت خطرناکتر است.
پرسش ۷: اینکه شما امروز در انتخابات دوره دهم مجلس شورای اسلامی ثبت نام کردید. انگیزه شما از این ثبت نام چه بود و آیا واقعا شما به اصل مترقی ولایت مطلقه فقیه اعتقاد دارید؟ اگر ندارید چطور پای برگه ثبت نام را امضا کردید؟
کورش زعیم: رفتن ما برای نام نویسی یک حرکت نمادین و اعتراضی بود. ما در بیانیه اول (همبستگی برای دموکراسی و حقوق بشر در ایران) ده شرط برای یک انتخابات آزاد و دمکراتیک تعیین کرده بودیم که مشابه آنچه بود که من در ۱۱ تیرماه در نامه ام به رییس جمهور اسلامی نوشته بودم. متعاقب آن، ما هفته پیش یک فراخوان داده بودیم که هم میهنان فرهیخته و میهن پرست برپایه این ده شرط برای نامنویسی نمادین مراجعه کنند. خود ما هم (با دکتر باوند،حشمت تبرزدی، عیسی خان حاتمی و اسماعیل مفتی زاده) که سه تن ما اعضای شورای مرکزی جبهه ملی ایران هستیم و هر پنج تن در کمیته مرکزی همبستگی، برای نامنویسی مراجعه کردیم. منطبق با اصول فراخوان و بیانیه، برای مثال: من در پاسخ به دو پرسش (دین) و (مذهب) نوشتم خصوصی است، در جمله نظام مقدس جمهوری اسلامی واژه (مقدس) را خط زدم زیرا همیچ سازمانی نمی تواند مقدس باشد، و جمله (التزام به اصل مترقی ولایت مطلقه فقیه) را هم خط زدم. ما می دانستیم که ما را در همان آغاز رد می کنند، فقط میخواستیم اعتراضمان را به شرایط انحصاری و خفقانی انتخابات اعتراض کنیم. آنها حتا پرسشنامه من را هم نپذیرفتند، بنابراین هیچ نامنویسی انجام نگرفت.
پرسش۸: اینکه شورای همبستگی برای انتخابات، از چه زمانی و با چه هدفی شکل گرفت؟ ارزیابی شما اینست که این شورا تا چه حد به اهداف خود دست پیدا خواهد کرد؟
کورش زعیم: همبستگی برای دموکراسی و حقوق بشر در ایران را ما در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۸۸ اعلام موجودیت کردیم که در رسانه های فارسی زبان بین المللی منعکس شد. چند ماه پیش از آن با مشارکت حدود ۲۵ حزب و سازمانهای مردم نهاد مدنی، حقوق بشری، کارگری، فرهنگی، قومی و غیره تشکیل شده بود. در ۲۷ اردیبشت ۸۸، ما که تقلب و اعتراضات گسترده مردمی را پیش بینی می کردیم، مانیفستی برای تغییرات بنیادین در نظام سیاسی به عنوان (پیشنهاد برای نجات میهن) منتشر کردم که گسترده بازتاب یافت و برایم خیلی گران تمام شد، ولی حرف دل بخش عمده ای از جمعیت ناراضی ایران بود. پس از ماجرای ۸۸ که شمار زیادی از اعضای همبستگی به عناوین مختلف بزندان افتادند، و شرایط اختناق و امنیتی شدیدتر شد، ما دست نگه داشتیم تا شرایط مناسبتر شود. اکنون کمیته مرکزی همبستگی که من دبیر سیاسی آن هستم بر این باور است که هنگام اعلام کردن مطالبات رسیده است. ترس ما از اینست که با افزایش فشارهای امنیتی و احتمالن اعمال خشونتبار برای زهر چشم گرفتن از مردم، اعتراضات مردم بشدت مغبون و خشمگین به خیابانها بکشد و کنترل حوادث از دست دولت و حتا سازمانهای امنیتی در برود. آنگاه ما یک جنگ داخلی روی دستمان خواهیم داشت.
پرسش 9: و کلام آخر؟
کورش زعیم: کلام آخر اینکه، پس از 37 سال صبر و انتظار و ناکامی نمی توانیم کماکان دست روی دست بگذاریم و تماشاچی جابجا کردن مهره ها و عروسک های خیمه شب بازی باشیم. باید خواستهای خود را مطرح کنیم و آنقدر فشار وارد بیاوریم تا بلکه بتوانیم شرایط نجات کشور و ملت را بدون آشوب و ستیزگری و نافرمانی مدنی خشونت بار فراهم کنیم. -0
.gif){kind=small}
