شش ماه بعد همان تلویزیون امریکا برنامه یک ساعته ای برای من گذاشت، و پرسید که تا حالا آنچه پیش و پس از انتخابات گفته بودم درست درآمده، از این پس چه خواهد شد؟ پاسخ دادم، از این پس، ما در مسیری خطرناک و سرازیری بسوی بحرانی فزاینده و تحریم های نابود کننده و احتمالا جنگ داخلی برای تجزیه کشور خواهیم بود. خوشبختانه دولت نهم و دهم با وجود تحمیل پرهزینه اش به مردم، و با وجود آسیب هزار میلیارد دلاری به کشور، موفق نشد ساختار ملی ایران را بکلی از هم بپاشاند و به درگیری های داخلی بکشاند. در این میان دولت جدید امریکا و اتحادیه اروپا راهبرد خود را در منطقه خاورمیانه ۱۸٠درجه نسبت به راهبرد دولتهای محافظه کار پیشین تغییر دادند، که در این باره هم نوشتم. 
از دیدگاه منافع ملی، توافق هسته ای امروز، که مذاکراتش از یک سال پیش از پایان دوره دولت دهم با همین شخصیت ها آغاز شده بود، گامی بلند و مثبت در راستای توقف ماجراجویی های سیاسی جمهوری اسلامی است. این ماجراجویی ها که گونه ای بهانه سازی برای بدخواهان بین المللی ما و تحمیل تحریم های ویرانگر بر ملت ما بوده در شرف پایان است. آنان که دلواپسند براستی باید دلواپس باشند که بزودی کارنامه اعمالشان رسوایشان خواهد کرد.
در هر حال، ما باید این رویداد را به فال نیک بگیریم که شاید براستی سیاست راهبردی غرب از ناتوان سازی ایران به توانمندسازی ایران تغییر مسیر داده باشد. این جشن گرفتن مردم نشانه شادی نیست، بلکه بازتاب جرقه ای از امید در اوج استیصال است، و از توقف احتمالی یک مسیر فاجعه بار. من تاسف می خورم که ملت ما باید همیشه توافق برای توقف ویرانگری حاکمیت خود را جشن بگیرد.
ما در این سی و چند سال دو جشن مردمی داشته ایم، یعنی رویدادهایی که مردم بطور خودجوش نفس راحت کشیده اند و رهایی از خطر را جشن گرفته اند. یک جشن پس از امضای قطعنامه ۵۹۸ برای پایان جنگ عراق بود؛ جنگی که با بی خردی و سوء مدیریت حاکمیت بر ما تحمیل شد و بی دلیل تداوم یافت، و طی هشت سال بیش از هزار میلیارد دلار به کشور زیان وارد آورد، صدها هزار تن را شهید و زخمی و معلول کرد، و اقتصاد ما را به ویرانی کشید. من در آن زمان در مقاله ای، یک جنگ فرسایشی با عراق را چندماه پیش از وقوع هشدار داده بودم. اگر یک شهروند عادی می تواند وقوع یک فاجعه را پیش بینی کند،‌ نمی شود پذیرفت که حاکمیت نمی دانسته سیاست هایش می تواند فاجعه به بار آورد.
جشن دیگر، امروز برای پذیرش توافق هسته ای با شش قدرت جهانی و پایان دادن تدریجی به بیش از سی تحریم بین المللی است که با بی خردی و سوء سیاست حاکمیت (و عمد دولت نهم و دهم) بر ملت ایران تحمیل شده بود. در این ماجرا هم تحریم های بین المللی با یاری کلان دزدان وابسته به حاکمیت و مقامهای به قدرت نشانده شده، بیش از یکهزار میلیارد دلار دیگر به ملت زیان زدند و کشور را که پس از پایان جنگ عراق می رفت که خود را بازسازی کند، به یک ویرانه اقتصادی، اجتماعی و زیستی تبدیل کردند. این فاجعه را هم من در سال نخست دولت نهم بارها هشدار دادم، در دولت دهم سخت تر هشدار دادم؛ ولی دهها بار با احضار و تهدید به من هشدار دادند که سکوت کنم، و سه بار هم به زندان افتادم. پس ایجاد شرایط وقوع این فاجعه هسته ای هم نمی توانسته بر مجریان آن نامعلوم بوده باشد.
در هر حال شادمانیم که با انجام این توافق بسیار ضروری سیر ویرانی کشور کند خواهد شد و فشار اقتصادی روی مردم کاهش پیدا خواهد کرد. شاید هم روزنه ای پیدا شود تا مردم بتوانند ناراحتی ها و خواستهای خود را بدون خطر دستگیری و زندان ابراز کنند.
کورش زعیم
هموند شورای مرکزی جبهه ملی ایران
تهران – 23 تیر 1394- 14 ژوئیه 2015م