از آن پس دیگر تعادل قوا و نفوذ منطقه ای دیگر در انحصار بریتانیا و روسیه نبود، امریکا وارد معادلات ژئوپولیتیک خاورمیانه شده بود. بریتانیا هم که در جریان جنگ آسیب اقتصادی کمرشکنی دیده بود، دیگر خود را ارباب منطقه نمی دانست. اکنون سیاست راهبردی غرب در خاورمیانه نیاز با بازنگری داشت. از سوی دیگر، جنگ اول، و بیشتر از آن، جنگ دوم نشان داده بود که مواد خام صنعتی و کارگر ارزان مستعمرات، دیگر نیاز راهبردی اقتصاد غرب نیست.

در جنگ اول جهانی نفت ایران انرژی نیروی دریایی بریتانیا را تامین کرده بود و اهمیت خود را در برتری جویی اقتصادی و نظامی نشان داده بود. اکنون تامین انرژی نفت یک ضرورت حیاتی شده بود. مستعمره ها به علت هزینه زیاد نگهداری آنها یکی پس از دیگری آزاد و مستقل می شدند. هندوستان آزاد شد و شماری از مستعمرات بریتانیا در آسیا و افریقا آزاد شدند. اکنون ایران با منابع انرژی حیاتی برای بریتانیا در الویت قرار گرفته بود، و منابع عربستان برای امریکا. با وجود اینکه امریکا خود منابع انرژی کافی داشت، ولی برای جلوگیری از انحصار بریتانیا در منابع انرژی خلیج پارس و جلوگیری از دسترسی شوروی به آن، از طریق قرارداد نفتی با عربستان وارد خلیج پارس شده بود. اکنون راهبرد مستعمراتی غرب نسبت به منطقه تبدیل به کنترل و حفاظت از منابع انرژی و جلوگیری از گسترش کمونیسم شوروی شده بود.

ورود امریکا به استراتژی منطقه خاورمیانه

ترومن از ملی کردن صنعت نفت ایران پشتیبانی کرد که، " یک دولت دموکرات در پی حقوق و منافع ملی خود است،" و زیر بار فشار بریتانیا برای براندازی مصدق نرفت و بزرگنمایی خطر کمونیسم را هم باور نکرد. ایزنهاور هم وقتی رییس جمهور شد، زیرا بار کودتا نرفت، ولی بریتانیا روی زخم اشتباه اجازه دادن ایزنهاور به شوروی تا نیمی از آلمان تسخیر کند نمک می پاشید، که اگر اکنون جلوی کمونیسم در ایران را نگیریم، همه منطقه را شوروی خواهد گرفت. ایزنهاور ترسانده شد، در حالیکه امریکا منافعی در نفت ایران نداشت و مسایل بریتانیا هم بقوا ترومن به امریکا مربوط نبود، ولی تسلط شوروی بر خلیج پارس که شریان حیاتی انرژی غرب بود برایش اهمیت استراتژیک داشت. سرانجام امریکا فریب خورد و کار کثیف بریتانیا و در نتیجه برنامه براندازی دولت ملی مصدق را به نیابت بریتانیا در دست گرفت. دولت امریکا تازه وارد معادلات جهانی شده و هنوز در سیاستگزاری جهانی تازه کار بود و آسان می شد آن را با اخبار و آمار ساختگی فریب داد.

در واقع ایران و دولت مصدق فدای تغییر راهبرد امریکا و هم پیمانانش در خاورمیانه که اکنون سیاستگزاری جهان غرب را بجای بریتانیا بر عهده گرفته بود شد، هر چند بریتانیا تا مدتها خط اصلی را تعیین می کرد. در حالیکه کشورهای مستعمره کم کم اهمیت خود را به عنوان منابع مواد اولیه و کارگر ارزان از دست می دادند و یک یک استقلال می یافتند، کشورهای مستقل دارای منابع انرژی زیر سلطه سیاست استعماری درآمدند که این کار تنها از راه گماشتن دیکتاتورهای مطیع و حرف شنو انجام می گرفت. دوران دیکتاتورهای وابسته آغاز شده بود، در خاور میانه، امریکای مرکزی و جنوبی و در افریقا. بریتانیا برای حفظ منابع خود، و امریکا برای جلوگیری از گسترش کمونیسم و دستیابی آن به منابع انرژی و محروم کردن جهان غرب از آنها.

جهان دو قطبی شده بود، شوروی در پی تحت کنترل درآوردن کشورهای فقیر و ناتوان آسیا و امریکای جنوبی بر پایه ایدئولوژی؛ و امریکا در مسیر ایجاد کشورهای دیکتاتوری وابسته و وفادار برای جلوگیری از گسترش کمونیسم. مسابقه برتری جویی در تسلیحاتی اتمی آغاز شد. اکنون راهبرد امریکا و غرب مهار پیشروی شوروی شده بود. بارها تهاجم فرهنگی و ایدئولوژیک شوروی در کشورهای دیگر توسط امریکا خنثی شده بود و حتا تهدید موشکی شوروی با انتقال موشکهای قاره پیما به کوبا، با شکست و خفت روبرو شد. این دومین شکست نظامی شوروی در برابر امریکا بود؛ نخست تهدید حمله به مسکو که استالین را از ایران خارج کرد، و دوم تهدید حمله به شوروی که خروشف را مجبور کرد موشکهایش را از کوبا برگرداند.

با روی کار آمدن جان کندی در ۱۹٦٠ (۱٣٣۹خ)، راهبرد امریکا بجای مسابقه هسته ای، توقف مسابقه هسته ای شد. امریکا که در مسابقه فضایی خود را از شوروی عقب افتاده یافت، تصمیم گرفته با مذاکره مسابقه تسلیحاتی را کاهش دهد و به تسخیر فضا بپردازد. جان کندی هدف خود را پیاده کرده انسان روی کره ماه اعلام کرد. روش نوین محدود کردن کمونیسم، نه حفظ و پشتیبانی از رژیمهای دیکتاتوری، بلکه گرایش دادن کشورها به اصلاحات اقتصادی و اجتماعی و باز کردن فضای حقوق مدنی شهروندان در راستای رفاه و دموکراتیزه کردن شد. زیرا او باور داشت که یک ملت زیر فشار سرانجام انقلاب می کند و در انقلاب گرایش به کمونیسم بیشتر از دموکراسی جذابیت پیدا می کند. ولی این سیاست زودگذر بود. برخی محافل سیاسی غربی تحمل دموکراسی جان کندی را نداشتند. زیرا فقط رژیم های تک صدایی و دیکتاتوری می توانستند خواسته های آنها را بدون رعایت دیدگاه مردم برآورده کنند. مسلح شدن این کشورهای مطیع علیه تجاوز احتمالی شوروی سودآورتر و کارسازتر از تلاش برای یک جامعه راضی و پیشرو در یک جهان عقب افتاده بود. راهبرد امریکا و غرب با مرگ جان کندی و روی کار آمدن ریچارد نیکسون تغییر کرد، و آن پشتیبانی از دیکتاتوریهای وفادار به غرب و مسلح کردن آن بود.

نقلاب ایران نشانه تغییر در معادلات

در سالهای آخر شاه، هر چه نشانه های فروپاشی نظام بیشتر هویدا می شد، شاه واکنش های نامتعارف بیشتری از خود نشان می داد و حرفهای می زد که همسایگان و قدرتهای غربی را نگران می کرد، مانند نوید ساختن بمب اتمی، مانند سخنان تند درباره غربی ها و چشم آبی ها و قراردادهای پنهانی با افریقای جنوبی و پاکستان برای اوانیوم و غنی سازی و غیره. کم کم محمدرضا شاه برای غرب یک دردسر شده بود. از سوی دیگر، غرب که تا آن زمان شاه را سدی در برابر شوروی و کمونیسم می دانست و از او پشتیبانی می کرد، اکنون بر این باور بود که باید با ایجاد یک کمربند سبز اسلامی سد راه شوروی بسوی جنوب شود.

ایران کشور بزرگی با جمعیت قابل توجه که اکثریت شیعه است که از جنبه های فرهنگی، اقتصادی، و نظامیو منابع طبیعی در نقطه استراتژیک مهمی در میان همسایگان متعدد و در مرکز جغرافیای اقتصادی خاورمیانه قرار گرفته، که هر موضعگیریرادیکال آن میتواند تعادل نیروها را در منطقه بهم بزند. از سوی دیگر، ایران از زمان صفویان تا به امروز، با کاربرد اکثریت مردم شیعه مذهب خودبعنوان یک قدرت منطقه ای در گذر از تنگناها و در برابر تجاوز نظامی و مداخله بیگانه موفق شده بود از سرزمین خود و از فرهنگ و ارزشهای خود دفاع کند. تنها کشوری در خاورمیانه است که همیشه با پشتوانه قدرت فرهنگی و تاریخی خود دوام آورده و هیچ کشوری در خاورمیانه دارای چنین مزیتی وجود نداشت. ایران را نمی شود به آسانی خرد کرد، بلکه باید نخست آن را ناتوان کرد.

اکنون سیاست راهبردی غرب پشتیبانی از ایجاد نظام های مذهبی در منطقه بود، زیرا اسلام دشمن کمونیسم بود. شرایط نارضایتی گسترده در ایران و شور انقلابی در ایران چنین فرصتی را فراهم کرد. راهبرد "اسلام علیه شوروی" در دهه ۱۹۵٠، نخستین بار توسط الکساندر بنیگسن، تاریخنگار و خاورشناس روسی تبار فرانسوی و از نامدارترین صاحبنظران تاریخ اسلام در آسیای مرکزی و قفقاز، مطرح شد. زبیگنو برژینسکی که یک یهودی لهستانی و شاگرد بنیگسن بود، این اندیشه را سالها بعد، هنگامی که مشاور امنیت ملی جیمی کارتر بود، وارد سیاست خارجی امریکا کرد. سیاست راهبردی کمربند سبز ضد کمونیسم در زمان جیمی کارتر از ایران آغاز شد. ایران که یک کشور بزرگ و محوری منطقه بود، نبایستی تحت نفوذ شوروی قرار می گرفت، پس سامانه پادشاهی در ۱۹۷۹، سرنگون شد و یک سامانه مذهبی زمام امور را بدست گرفت. سپس در ۱۹۸٠، ایران را درگیر جنگ با عراق کردند، و در آستانه پیروزی ایران با نجات خرمشهر، جنگ را بدون دلیل تداوم دادند. سر جان گراهام، سفیر بریتانیا در تهران پس از بازنشستگی در مصاحبه ای گفت که، " قصد ما از تحریک به جنگ میان عراق و ایران تضعیف دو طرف بود. برای همین ما باعث ادامه جنگ شدیم".

علت تلاش برای تضعیف ایران، با توجه به وظیفه بازدارندگی ایران در برابر کمونیست، سیاست موازی دیگری بود که محافظه کاران امریکا و بریتانیا و طرح خاورمیانه نوین آنها بود. داستان بازسازی مرزبندی های خاورمیانه بر میگردد به کتاب و طرح برنارد لوییس در سال ۱۹۷۹، که بخشی از محافظه کاران امریکا، افراطگرایان اسراییل و بریتانیا آن را پی گرفتند، و مقاله های زیادی در این باره نوشته شد. به تصور من نظریه " برخورد تمدنها"ی ساموئل هانتینگتون که در سال ۱۹۹٣، یعنی پس از فروپاشی شوروی منتشر شد، فقط می تواند پیش بینی برخورد غرب با اسلامگرایی بوده باشد، زیرا هیچ تمدن دیگری خوی ستیزگری اسلام بنیادین را ندارد. سیاست ایجاد و مسلح کردن و تقویت گروههای جهادی اسلامی در پاکستان و افغانستان برای بیرون راندن شوروی از افغانستان، نظریه برخورد تمدن ها را متوجه باززنده سازی شدن بنیادگرایی اسلامی می کند. از زمان روی کار آمدن جرج بوش در سال ۲٠٠٠، بحث خاورمیانه بزرگ با نقشه مرزبندی های جدید زنده و تبلیغ شد. کیسینجر در فوریه ۲٠۱۲، در یک مصاحبه با مرکز پژوهشهای جهانی گفت که " جنگی فراگیر و نابودساز در پیش است و آنها که طبل جنگ را نمی شنوند ناشنوا هستند". او به خاورمیانه به عنوان مرکز درگیریهای مذهبی اشاره می کرد.

حمله شوروی به افغانستان و سیاست کمربند سبز

حمله شوروی به افغانستان همه معادلات غرب را بهم زد. اکنون رقیب استراتژیک غرب برای تثبیت یک رژیم وابسته، خود را با زور به دریای آزاد نزدیک می کرد. امریکا نمی توانست اجازه دهد شوروی در خاورمیانه پیشروی کند، ولی جنگ مستقیم علیه شوروی ممکن بود به جنگ جهانی دیگری منجر شود. امریکا از طریق سازمان اطلاعاتی پاکستان (آی اس آی) کمک مالی، تسلیحاتی و آموزشی کرد و عربستان هم کمک مالی و ارسال جنگجویانی از کشورهای عربی را بر عهده گرفت، که این جنگجویان نطفه ایجاد القاعده را تشکیل دادند. مقاومت موثر را در برابر هجوم شوروی، مجاهدان ملی به رهبری احمدشاه مسعود انجام می دادند، ولی پیروزی های مجاهدان افغانستان برهبری شاه مسعود و روی کار آمدن یک دولت ملی و غیرمذهبی با سیاست راهبردی غرب وفق نمیداد. باید برنامه ایجاد کمربند سبز اجرا میشد.

بهترین گزینه برای ایجاد زمینه جنگهای مذهبی یک جوان عربستانی تحصیل کرده و ثروتمند و ماجراجو به نام اسامه بن لادن بود که در سودان تشکیلات تروریستی علیه دولت سودان بر پا کرده بود. او یکی از ٥٤ فرزند بزرگترین و ثرومندترین پیمانکار ساختمانی عربستان و وارث ٤٠ میلیون دلار بود. سازمان القاعده به رهبری اسامه و کمک مالی عربستان و تجهیزاتی و اطلاعاتی سازمانهای سیا (ACI) و ام آی۶ (MI6) از طریق سازمان اطلاعاتی پاکستان (ISI) زاده شد.

با ترغیب سفیر امریکا در عراق، خانم آپریل گیلسپی، به حمله صدام حسین به کویت [1]، بهانه برای سرکوب عراق فراهم شد. باز عراق از پا درنیامد. آنگاه با حمله نظامی امریکا و بریتانیا که بدون مجوز شورای امنیت آغاز شد، حکومت سکولار عراق در ۲٠٠٣، سرنگون شد و یک حکومت مذهبی جای آن را گرفت. در افغانستان که احمدشاه مسعود که پیروز میدان بود و قصد داشت یک دولت سکولار دموکراتیک و دوست با ایران بوجود بیاورد، با اشاره غرب توسط عوامل امنیتی پاکستان کشته شد و طالبان با سرعتی شگفت انگیز که با قدرت نظامی آنها تناسبی نداشت، سراسر کشور را تصرف کردند و در ١۹۹۶، حکومت امارات اسلامی را اعلام کردند. کشورهای عربستان، امارات متحده عربی و پاکستان ، تنها کشورهایی بودند که طالبان را به رسمیت شناختند. من درباره اینکه کدام حکومت خوب یا بد بود سخن نمی گویم، فقط زنجیره رویدادها را توضیح می دهم.

در ترکیه حکومت سکولار ارتشیان در ۲٠٠۲ [2]، ساقط شده بود و یک دولت مذهبگرا سر کار آمد. نمی توان گفت که همه این رویدادها تصادفی بوده است. و البته واقعیت های دیگری وجود دارد که از ذکر آنها خودداری می کنم. کدام کشور منطقه ای آتش بیار معرکه بود و از این آشوبها سود می برد؟ آنکه در همه این جنگها اسلحه می فروخت و یکی از سیاستگزارانش گفته بود، " با اقماری از كشورهايي كه توسط اسلامگرايان بي سواد و متعصب که با تفكر خلافت اسلامي و تمدن اسلامي اداره مي شود، ما ثروتمند و قدرتمند میشویم".

مایکل چوسودووسکی کانادایی، استاد اقتصاد و تحلیگر " جهانی کردن جنگ" در موسسه گلوبال ریسرچ و روزنامه لوموند، در ۲٠٠٦ نوشت، ایالات متحده با هماهنگی نزدیک با بریتانیا (و مشاوره با شرکای ناتو) بر پایه گفته های رسمی و مدارک نظامی، در تدارک حمله به ایران و سوریه است. جان بولتن سفیر ایالات متحده در سازما ن ملل متحد از هم اکنون پیش نویس قطعنامه شورای امنیت برای تحریم های اقتصادی علیه تهران به اتهام برنامه تسلیحات اتمی ( که وجود خارجی نداشت) را آغاز کرده بود. تصویب یا عدم تصویب قطعنامه شورای امنیت موضوع مورد بحث ما نیست. ایالات متحده قصد داشت بی توجه به وتوی روسیه، چین یا هر دوی آنها برنامه تحریم را ادامه دهد. البته، ایالات متحده رای موافق فرانسه و بریتانیا را در دست داشت. منابع رسمی ایالات متحده تائید کرده اند که حملات وحشتناک هوایی، در پی تحریم های رژیم ایران حتا بدون تصویب سازمان ملل انجام می گرفت که در آن نیروی نظامی بطور گسترده استقرار می یافتند و همانند موج بمباران مهیب و فلج کننده مارس ۲٠٠٣ عراق را در ایران انجام می دادند. [3]

جرج بوش در ۲٠٠۷ با اعتراف و پذیرش مسئولیت خود در نرسیدن به هدفهای از پیش تعیین شده در حمله به عراق که بطور کامل اجرا نشده، گفت که اگر آمريكا درعراق شكست بخورد نيروهای افراطی‌ مذهبی‌ قدرت را در سراسر منطقه بدست خواهند گرفت. او نگفت این نیروهای افراطی، از کجا می آیند یا پشتیبانی می شوند، او فقط از عربستان و اردن و امارات متحده و مصر خواست به کمک امریکا بیایند تا نیروهای شرور و تروریست را پاکسازی کنند! [4] باید به یاد داشت که بوش ایران را جزو محور شرارت و عامل تروریسم در خاورمیانه خوانده بود.

کیسینجر در ژانویه ۲٠١۲، گفت که " ستیز امریکا با روسیه و چین است، و این آخرین میخ بر تابوت ایران خواهد بود، که البته هدف اصلی اسراییل است. ما اجازه دادیم چین قدرت نظامی خود را بیافزاید و روسیه پس از تجزیه شوروی بازسازی شود تا به آنها توهم قدرت دست بدهد، و همین شرایط سرنوشت آنها را فراهم خواهد کرد." او همچنین گفت، " وقتی خرس بزرگ روسی و داس چینی از خواب خوش خود بیدار شوند، آنگاه اسراییل با تمام قدرت نظامی خود خواهد جنگید و تا حد توان هر چه میتواند اعراب را خواهد کشت. ما به ارتش گفتیم باید هفت کشور خاورمیانه را بگیریم. اگر همه چیز بخوبی پیش برود، نیمی از خاورمیانه اسراییلی خواهد بود."

" از خاکستر این جنگ یک جامعه نوین ساخته خواهد شد و یک ابرقدرت باقی خواهد ماند که دولت جهانی خواهد بود. فراموش نکنید که ایالات متحده بهترین جنگ افزارها را دارد، ما چیزهایی داریم که هیچ ملت دیگر ندارد، و در موقع خود آنها را معرفی خواهیم کرد." آنگاه کیسینجر به مصاحبه کننده گفت، "آنان که طبلهای جنگ را نمی شنوند کر هستند. [5]"

سیاست راهبردی کنونی غرب

در حال حاضر، تمام کشورهای منطقه در بی ثباتی سیاسی، امنیتی، نظامی، اجتماعی یا اقتصادی قرار گرفته اند. از آنجا که امریکا نتوانسته در عراق و افغانستان ثبات بوجود آورد، دولت اوباما چاره ای ندارد بجز اینکه به بهانه مبارزه با تروریسم در منطقه، برای اتحاد به ایران نزدیک شود. جرج فریدمن، امریکایی مجارتبار، دانشور علوم سیاسی و رییس یک شرکت خصوصی اطلاعاتی امریکا، می گوید، " اتحاد امریکا و ایران، اسراییل را خواهد رنجاند، ولی عربستان را به وحشت خواهد انداخت." شاید وحشت عربستان باعث شود که دست از دخالتهای مرگبار خود در منطقه بردارد. یک اتحاد امریکا و ایران، هم از درجه سرکشی اسراییل خواهد کاست و هم عربستان را حرف شنو خواهد کرد.

جرح فریدمن همچنین در رابطه با درگیری های نظامی در کشورهای اسلامی می گوید، " تروریسم دولتی همچنان بخش های مهمی از جهان را سوگوار خواهد کرد و آزادی های بنیادین به بهانه مبارزه با تروریسم بیشتر تهدید خواهند شد. [6]" منظور از تروریسم دولتی، ماجراجویی کشورهای منطقه، از جمله عربستان، قطر و ترکیه و اسراییل است.

من باور دارم که از زمان روی کار آمدن باراک اوباما، سیاست راهبردی امریکا در خاورمیانه دچار یک بازنگری بنیادین شده است. همه سیاستهای دولت بوش در این منطقه سرانجامی فاجعه بار داشته و هزینه های زیادی از تلفات مالی و انسانی برای امریکا و کشورهای منطقه در بر داشته است. برنامه ماجراجویی جناح محافظه کار افراطی در امریکا و اسراییل همراه با تحریک توهم باززنده سازی امپراتوری عثمانی در دولت ترکیه و امپراتوری اسلامی در حکومت عربستان، در راستای ایجاد بستر گسترش ارضی برای اسراییل تا کنون موفق نبوده، ولی نیروهای افراطی و تکفیری عربستان را با کمک ترکیه در منطقه بشدت فعال کرده که در نهایت به زیان همان عربستان و ترکیه تمام خواهد شد. اتحادیه اروپا هم در طی این چند سال اخیر، سیاست معقولتری را در پیش گرفته، و با باور اینکه تنها ایران می تواند ثبات منطقه را فراهم سازد و سدی در برابر سیل چین و روسیه باشد، جناح های تندرو بریتانیا را از ماجراجویی های تاریخی خود در منطقه بازداشته است.

سیاست راهبردی کنونی امریکا و اتحادیه اروپا اکنون پرهیز از ستیزگری با ایران، علیرغم نظام تک بعدی و تک صدایی و نقض فاحش حقوق بشر جمهوری اسلامی، است. ایران ثابت کرده که بر پایه فرهنگ ریشه دار و هوشمندی تاریخی، تسلیم سیاستهای ناهنجار ضد ارزشی نمی شود. ایران کشوریست که نشان داده می تواند خود را از سختترین شرایط حکومت امنیتی و سیاسی، بدون خشونتگرایی و از هم گسیختگی نظام اداری کشور، رها کند. سرشت ملی این ملت مردمسالاری و صلحجویی است و میتوان به آن اعتماد کرد. دولت اوباما متوجه شده که هیچکدام از کشورهای این منطقه قابل اعتماد نیستند و پیشینه فرهنگی ایران را ندارند. بدون یک ایران مقتدر و مرفه، خاورمیانه که هدف آشوبگری های توطئه گران بین المللی و تحریک تعصب کور و خشن مذهبی است، به یک جهنم خون و آتش تبدیل خواهد شد که هیچ سودی برای هیچ کشوری نخواهد داشت و امریکا و هم پیمانانش را می تواند در یک جنگ خونین همه گیر و فرسایشی درگیر نماید. بهره برداری روسیه و چین از چنین شرایط آشوبزدگی برای غرب چیزی بجز کابوس نیست.

مذاکرات دو سال گذشته میان ایران و ۱+٥ که از یک سال پیش از پایان دولت دهم پنهانی آغاز شده بود، نشانگر راهبرد نوین بخش هوشمند سیاستگزاران امریکا و اتحادیه اروپاست که یک ایران با ثبات، قدرتمند و پویا می تواند از فروپاشی خاورمیانه و آغاز یک جنگ همه گیر که غرب را هم بشدت درگیر خواهد کرد جلوگیری کند. از سوی دیگر می دانیم که جناح های تندرو توطئه گر و جنگ افروز در امریکا، اسراییل، عربستان و ترکیه کارشکنی می کنند و جاسوسان آنها در درون حاکمیت جمهوری اسلامی نهایت کوشش را برای برهم زدن یا عقیم ماندن این مذاکرات کرده و می کنند. ایران باید نهایت بهره برداری از این سیاست راهبردی را که ممکن است بیش از دو سال دیگر دوام نداشته باشد بکند.

تفاوت این دور مذاکرات با دورهای پیشین در زمان دولت هشتم، تغییرات چشمگیر شرایط ایجاد شده برای هر دو سوی مذاکره کننده است. در شرایط پیشین، جناح های قدرتمندی در غرب، مانند نومحافظه کاران تندرو امریکا (تی پارتیParty Tea) که از قدرت اقتصادی عظیمی برخوردارند، لابی قدرتمند اسراییل در امریکا و بریتانیا و فرانسه، جناح افراطی اسراییل، مانند حزب لیکود و حزب ایسراییل بتنیو ، و جناح بسیار کوچک و منزوی خاخام های تندرو تلمودی که خواهان نابودی کامل ایران هستند و ایجاد جنگهای داخلی را چاره ساز می دانند، همگی تلاش می کردند که یا امریکا را وادار به حمله نظامی به ایران بکنند و یا با ایجاد و دامن زدن به اختلافات قومی و مذهبی و زبانی، کشور را به آشوب و جنگهای داخلی و تجزیه طلبانه بکشانند. برای مثال، در افشاگری های ویکی لیکس در پاییز 2012 آمده که اسرائیل برای ایجاد تفرقه قومی میان ایرانیان از بخش فارسی رسانه های امریکا و بریتانیا کمک میگیرد! ما همچنین می دانیم که دولتهای ترکیه و باکو با سرمایه گذاری کلان مالی و فرستادن جاسوسان فارسی زبان به شمال ایران در ایجاد تفرقه زبانی و ترویج پان ترکیسم بسیار فعال بوده و هستند. تخریب سنگ نبشته های فارسی هزاران ساله تاریخی ایران مانند مورد بابک خرمدین و گورستانهای کهن شمالغرب ایران و تبدیل آنها به ترکی اسلامبولی، و همچنین تخریب همه آثار کهن ایرانی و سنگهای گورستانهای چندهزار ساله ایران در جمهوری باکو و تبدیل آنها به ترکی، و برداشتن تندیس فردوسی از میدان فردوسی سلماس و تغییر نام میدان به انقلاب، همگی نتیجه عمکرد سازمانهای جاسوسی بیگانه توسط ایادی داخلی آنها بوده است.

افزون بر ایجاد تفرقه قومی و زبانی، لازمه به زانو درآوردن ایران نابود کردن اقتصاد، بالابردن سطح نارضایتی مردم تا حد استیصال، رواج اعتیاد و فساد گسترده، نابود کردن بودجه کشور و گسستن زمینه های همبستگی اجتماعی بود. دولت نهم و دهم در طی هشت سالی که به کرسی قدرت نشانده شده بود، تلاش خستگی ناپذیری در این راستا کرد، ولی هرچند که کشور را در همه این زمینه ها به سقوط و نابودی نزدیک کرد، ولی به علت قدرت ریشه ای اقتصادی و توانایی پایایی فرهنگ ایرانی در برابر تهاجم، به موفقیت نهایی نرسید.

اگر جناحهای جنگ افروز غرب و اسراییل که توهم تغییر ساختار حکومت جهانی و جابجایی مرزهای این منطقه را دارند، و حکومتهای عربستان و ترکیه و قطر که در توهم سهمی از این خان نعمت بوده و هستند، همراه با جاسوسان و عوامل آنها در ایران که در طی ده سال گذشته کوشیده اند ایران را برای چنین شرایطی با تضعیف و تخریب ریشه ای آماده سازی کنند، موفق شوند، سراسر منطقه جنگهایی شبیه آنچه داعش در عراق و سوریه انجام می دهد را شاهد خواهد بود، و با فعال شدن نفوذیهایی که از کشورهای همسایه به درون ایران آمده و در جمعیت گم شده اند، و در آن هنگام با لباس داعش هویدا خواهند شد، سراسر منطقه های مرزی ما به خون کشیده شده بخشهایی از ایران از کنترل دولت مرکزی خارج خواهد شد. البته آنچه می تواند رخ دهد، تجزیه طلبان ایران را هم خوشنود نخواهد کرد، زیرا تصمیمگیری درباره آنچه خواهد شد با آنها نخواهد بود، البته اگر از آتش تند رویارویی و کشتارها جان سالم بدر ببرند. بهمین دلیل است که در آستانه ظهور داعش در عراق و سوریه، من ندا دادم که ایران باید با قدرت و در بیرون مرزها به جنگ آنها برود.

در هر حال، تنها راه نجات موجودیت ایران تسریع در توافق نهایی بحران هسته ای، رفع تحریم ها و آغاز بازسازی ویرانه ایران و ساماندهی و پاکسازی و یکپارچه سازی نیروهای مسلح از شرایط ملوک الطوایفی و کاسبکاری و بی اعتمادی صف به فرماندهان ابرثروتمندشان است؛ و ایران تا قفس خفقان سیاسی و ایدئولوژی آزاد نشود و نهادهای مدنی و سیاسی آزادی فعالیت و مشارکت در سرنوشت کشور را در راستای ایجاد یک تحول آرام سیاسی برای روی کار آمدن یک دولت ملی و ایران-محور نداشته باشند، ملت ما روی خوشبختی و رفاه را نخواهد دید و چه بسا که اراده خود را در کف خیابان به حاکمان کنونی تحمیل کند. -0-