ترکیه باید از مردم پیروی کند

ترجمه مقاله کورش زعیم

روزنامه ایران دیلی -  7 دی 1376 (28 دسامبر 1997)

بارها و بارها تاریخ نشان داده است که هیچ رژیمی نمی تواند گونه دلخواه نظام اجتماعی خود را تا ابد به مردم تحمیل کند. در زمانهای کهن،   مقاومت مردم نسبت به حکومت ها دشوارتر بود. کمک خارجی به علت مسافت های زیاد و وسایل ارتباطی ناکارآمد و وجود گسترده حکومت های ستمگر در جهان، بسیار نادر بود. با وجود شرایط ناامید کننده آن روزها، مردم هنوز می توانستند رژیم های ناخواسته خود را سرنگون کنند.

در سده بیستم، عمر مصرفی رژیم های ناخواسته کوتاهتر و کوتاهتر شده است. در میان دیکتاتوری هایی که به بی آبرویی فروافتاده اند، مهمترین آنها رژیم کمونیستی اتحاد شوروی است که سرانجام تسلیم خواست مردم شد، آلمان نازی که با کمک مستقیم از خارج سرنگون گشت، و همینطور دیکتاتورهای کوچولو مانند شاه ایران و صدام حسین عراق. اینها نمونه هایی از آن چیزی است که منتظر افراد و گروه هایی در قدرت می باشد که کشور را ارث پدری خود می پندارند.

آتاتورک در آغاز این سده، یک نظام اجتماعی برای ترکیه ایجاد کرد. این کار یک کشور عقب افتاده را که پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی هویت خود را گم کرده بود، به کشوری نسبتا مدرن و آسوده در حرکت به سوی پیشرفت و رفاه اقتصادی تبدیل کرد. او برایشان هویت ترکی ساخت و بر این پایه غرور ملت را بازسازی کرد. اکنون، پس از سه نسل از آن رویداد و یک جامعه دگردیس شده، دیگر نمی توان انتظار داشت که نیازها و الویت های مردم همان مانده باشد. مردم ترکیه دیگر نگران نیازهای نخستینی زندگانی خود نیستند و می خواهند آزاد گزینش کنند و صدایشان شنیده شود. آنها دیگر نمی خواهند فرشتگان نگهبان، در اونیفورم نظامی، راهنمایشان باشند.

رژیم کنونی تحت کنترل نظامیان ترکیه باید درک کند که این کشور بر پایه دموکراسی بنیانگذاری شده است. در یک دموکراسی مردم ابرقدرت هستند و رای مردم بالاترین فرمان است.  اگر مردم تصمیم بگیرند که می خواهند فرد دیگری با اندیشه متفاوتی کشور را اداره کند، باید همان شود. ایستادن در برابر خواست مردم، راهبرد برنده ای نیست.

امروز ترکیه در حال یک تغییر اجتماعی ژرف است. مردم ترکیه در جستجوی هویت راستین خود هستند، که آیا اروپایی هستند، آسیایی هستند یا یک گونه پیوندی جدید به نام پان ترکیسم؟ تاریخ کمک چندانی در این زمینه به آنها نمی کند، و نه حاکمیت میلیتاریست ها که پیوند خود را با مردم از دست داده اند. آنگونه که این حاکمیت نظامی با دولتی که بطور قانونی و با رای مردم برگزیده شده بود رفتار کردند، لگدمال کردن غرور مردم بود – غرور احساس احترام به خویشتن به عنوان یک ملت که شخصیتی بین المللی برای خود کسب کرده بود. مردم ترکیه این سیلی به چهره خود را فراموش نخواهند کرد.

این رفتار ضد مردمی آینده آسوده ای را برای میلیتاریست های ترکیه رقم نخواهد زد.  آنها باید کنار روند واجازه دهند دموکراسی ترکیه راه خود را پیدا کند، یا اینکه، برای جلوگیری از جنبش مردمی   و حفظ چنگ آهنین خود بر صحنه سیاسی ترکیه، به ایجاد شرایط جنگی ادامه بدهند.

کورش زعیم

7 دی 1376 (28 دسامبر 1997)