شرکت نکردن روحانی در ضیافت ناهار دبیرکل سازمان ملل به بهانه وجود شراب روی میز، نشانه عدم اعتماد به نفس او در برابر توطئه های تندروان داخلی بود. او تنها رییس دولتی گرد آن میز نبود که شراب نمی نوشد؛ بنابراین، می توانست به احترام میزبان سر میز بنشیند و بجای شراب آب بنوشد. خودداری از ملاقات با اوباما نیز نشانه کوتاه آمدن او در برابر مخالفان تندور داخلی بود. یک رییس جمهور مقتدر که خود را نماینده رای مردم می داند، و می داند که مردم از او چه انتظاری دارند، باید از همان آغاز استقلال شخصیت و عزم خود را نشان دهد. اگر روحانی این ضعف ها را نشان نمی داد، در بازگشت می توانست پاسخ دندان شکنی به آنان که سنگ اندازی می کنند بدهد و آنان را به حالت دفاعی بکشاند. بر خلاف خاتمی این کار برای روحانی زیرک بسیار آسان می بود.

ولی بیشتر اینگونه مذاکرات به دور از دوربین و خبرنگار و پشت درهای بسته انجام می گیرد. از واکنش های سیاستمدارانی که با وزیر خارجه مذاکره کرده اند، من اینگونه برداشت می کنم که پیشرفت هایی بدست آمده است. از سوی دیگر، برداشتن شماری از تحریم های جزیی پیش از هر گونه توافق، نشانه عزم دولت امریکا برای پایان دادن به بحران، و نیز درک محضوریت های روحانی است.  

در مورد اهمیت حیاتی عادی سازی روابط با امریکا، باید توجه داشت که در طی سه دهه گذشته، جمهوری اسلامی بخاطر رفتار ستیزگرانه خود، و امریکا به علت رفتار متناقض خود، بویژه در دوران ریاست جمهوری جرج بوش، ایران 36 بار تحریم شده که نیمی از آنها در چهار سال گذشته اعمال شده است. از 36 تحریم  28 تای آن را امریکا اعمال کرده است. چهار تحریم توسط شورای امنیت که باز امریکا باعث آن شده و چهار تحریم هم توسط اتحادیه اروپا وضع شده است. بنابراین، تلاش برای اعتمادسازی و رفع تحریم ها که 90% آنها را امریکا تحمیل کرده، بدون رابطه سیاسی با امریکا امکانپذیر نیست.