پنج: در فراهم آوری و ایجاد بهانه برای حمله به عراق در 2003، اطلاعات و وزیر دفاع امریکا و رییس جمهور امریکا با قاطعیت به مردم گفتند که عراق دارای سلاحهای کشتار جمعی است. پس از حمله هیچ سلاح کشتار جمعی پیدا نکردند. کسی با حمله آنها مشکلی نداشت، ولی آیا این اتهام به رژیم سوریه هم از همان افسانه هاست؟

شش: ایران ادعا می کند که 9 ماه پیش طی نامه ای رسمی از طریق سفارت سوییس به دولت امریکا آگاهی داده   که گاز "سارین" در حال انتقال به سوریه است. آیا ماموران مخفی سیا و ام.آی.6 و موساد از این جابجایی که اکنون فاش شده از سوی قطر یا عربستان به تروریست های خارجی در سوریه بوده خبر نداشتند؟ آنها برای جلوگیری از دسترسی جنگجویان خارجی به این سلاحها اقدامی انجام گرفت؟

هفت: پیش از این حمله شیمیایی که صدها نفر مردن بیگناه را کشت، یک حمله محدود شیمیایی در سوریه صورت گرفته بود. چرا امریکا و هم پیمانانش نگرانی زیادی نسبت به آن نشان ندادند؟ آیا این یک سکوت معنی دار بود که حمله بزرگتر می تواند انجام گیرد؟ یا اینکه آیا یک ترفند بود که به بشار اسد، بویژه برادر روان پریش او، نشان بدهد که غرب اهمیتی که به اینگونه حمله ها نمی دهد؟ آیا تصمیم حمه به سوریه، آنگونه که اکنون فاش شده، بسیار پیش از حمله شیمیایی گرفته نشده و منتظر یک بهانه بود؟    

هشت: هنگامی که رییس جمهور امریکا اعلام می کندکاربرد سلاح شیمیایی در سوریه خط سرخ است و ممکن است به حمله نظامی منجر شود، آیا می دانست چنین حمله ای در شرف وقوع است؟ آیا بشار اسد دیوانه است که بی درنگ پس از اعلام "خط سرخ" سلاح شیمیایی بکار ببرد و ایجاد موج تنفر و بسج جهانی را علیه خود شود و بهانه به دست امریکا و هم پیمانانش برای دخالت نظامی یدهد؟ آیا اعلام "خط سرخ" رمزی به جاسوسان درون رژیم یا درون ترورست های آمیخته با مخالفان نمی توانسته باشد که "اکنون زمان آن کار" است؟

نه: چرا اکثریت دولتهای غربی و قدرتهای دیگر جهان، ادعای کاربرد سلاح شمیایی توسط رژیم سوریه را مردد می شمرند و مخالف اقدامات تنبیهی بوسیله حمله نظامی هستند؟ آیا آنها مانند شما سازمانهای جاسوسی کارآمد ندارند؟ آیا همه اشتباه می کنند؟

  ده: در 1986، ایالات متحده و بریتانیا از صدور قطعنامه شورای امنیت علیه کاربرد سلاح شیمیایی در جنگ عراق علیه ایران جلوگیری کردند. همچنین در 21 مارس، ایالات متحده تنها کشوری بود که به بیانیه علیه کاربرد سلاح شیمیایی توسط عراق رای منفی داد و هم پیمانانش رای ممتنع دادند. آیا شمیایی کردن مردم ایران مجاز است؟

یازده: به نظر می رسد که نگرانی ناگهانی امریکا و بریتانیا و هم پیمانانشان درباره جنایت علیه بشریت در سوریه چندان خود آن جنایت نیست، بلکه بهانه ای برای حمله و کاهش قدرت مقاومت بشار اسد است تا سوریه در یک رویرویی برابر   در گرداب جنگهای مذهبی و قومی بیافتد، همانگونه که در عراق هم آغاز شده، آنگاه سوریه را به عنوان آستانه ورود و نفوذ این آشوب ها به ایران (شکار بزرگ!) توسط همان تروریست های وحشی و خونخوار (با سپاس از عربستان، امارات وقطر!) با کمک جاسوسان خود که در برخی نقاط به کارهای فرهنگی جدایی طلبانه می پردازند، در شال و جنوب ایران جنگهای مذهبی و قومی براه بیاندازند. آیا این نمایش نخ نمای امریکا و بریتانیا در راستای تحقق طرح نقشه جدید تجزیه خاورمیانه نیست که بشار اسد آنها را در سوریه زمین گیر کرده است؟ آیا این کشورهای دلسوز برای مردم سوریه که دو سال است شاهد قتل عام 100 هزار سوری توسط دو سوی درگیری بوده اند، و درندگی گروههای وابسته به القاعده را مشاهده کرده اند، تازه اکنون که بهانه برای حمله پیدا کرده اند وجدانشان تکان خورده است؟

دوازده: ما شاهد این بازی های بیمارگونه تاریخ گذشته امپراتوری اندیشان و توطئه های علیه ایران در تاریخ معاصر خود بوده ایم و میتوانیم   ذهنیت این شخصیت های روان پریش را در دایره های قدرت بخوانیم. فقط از رییس جمهور امریکا که جایزه ای برای حفظ صلح گرفته انتظار نداریم با عملکردش تسلیم این توطئه ها شود و این ویروس تاریخی را به ایران انتقال دهد.

گروهی از   اعضای جبهه ملی ایران

ادیب برومند، لقا اردلان، محمد اویسی، هرمیداس باوند، عیسی خان حاتمی، علی حاج قاسمعلی، جمال درودی، آرش رحمانی، علی رشیدی، کورش زعیم، حسین شاه حسینی، حسین مجتهدی، ضیاء مصباح.