سپاسگزارم. موسيقي زيبايي دارد. من مي دانم كه كورش به عنوان يك نماد، زبان فارسي، فرهنگ ايراني، گذشته غرورانگيز ايران، بسياري را كه از خود بيگانه شده اند و بخاطر اينكه احمقي با آنان شوخي توهين آميزي كرده تلاش مي كنند خود را به فرهنگ ديگري كه از آنان نيست، وابسته كنند، آزار مي دهد. هزينه هاي گزاف براي تهييه فيلم هاي دروغيني مانند300، مقاله هايي در راستاي تخريب چهره فرهنگ و تاريخ ايران، نوشتن كتابهاي پژوهشي فرمايشي و دروغين، تخريب آثار تاريخ ايران و حتي ساختمانهاي تاريخي خورشيد را از درخشيدن باز نمي دارد.

وجود اين رقابت ها در ميان كشورهاي عربي عادي است و هميشه بوده. حالا كه پولدار شده اند، ابزار اين رقابت ها مدرن تر و دايره آن گسترده تر شده است. اخوان المسلمين، اگر آنجور كه مرسي قول داده، با وجود اينكه اسلامي ها هيچگاه به قولهاي خود وفا نمي كنند و وقتي به قدرت رسيدند عكس آن را انجام مي دهند، عمل كند و شايد زير فشار قدرتهاي غربي و اسراييل مجبور شود تا حدودي رعايت حقوق مردم را بكند، مصر قدرت اسلامگراي مهمي در رقابت با عربستان خواهد شد و از اهميت عربستان خواهد كاست، در صورتي كه شفيق وارد مقوله رقابت با عربستان نمي شد و فقط به توسعه و پيشرفت مصر مي پرداخت. ما در آينده نزديك شاهد رقابت شديد ميان عربستان و مصر بر سر نفوذ در كشورهاي اسلامي عرب زبان خواهيم بود. ترس من اينست كه با توجه به نفرت اخوان المسلمين از حكومت اسلامي ايران، مصر با عربستان عليه ايران همدست شوند، همانگونه كه اكنون عربستان و انگلستان با تركيه در تورك كردن پاكستان همدست شده اند. شگفت زده شديد؟ بزودي آثار آن را خواهيد ديد. حميد كرزاي با تصميم فارسي زدايي خود پروژه را لو داد.

1- من با هم سخنان شما موافق هستم، بجز آن "و" اضافي در نام كورش! من كشته شدن كورش در جنگ با ماسگت را نمي توانم بپذيرم. فيثاغورث كه در ايران بوده و احتمالن در خاكسپاري كورش حضور داشته و شرح آن را نوشته، داستان ديگري مي گويد كه من در كتاب خود، كورش بزرگ گزنفون، آورده ام. كورش با خودش شمشير فرمانده ماساگت ها آورده بود كه همراه با او دفن شد. حتا سخني از زخمي شدن او نيست. داستان بستر مرگ كورش هم در كتابهاي تاريخي آن زمان آورده شده. كاساندان فرزند يك نجيب زاده مادي بود و يكي از خردمندترين و محبوبنرين زنان تاريخ ايران بود. اينجور كه بر مي ايد تمامي مديريت امور داخلي امپراتوري را كاساندن انجام مي داد و مردم امپراتوري او را فوق العاده دوست داشتند، بطوريكه وقتي درگذشت و سوگ همگاني اعلام كردند، همه كشور غرق در ماتم شد. آرامگاه كورش 7 پله دارد و تابوت او روي پله هفتم گذاشته شد، زيرا كورش پير آيين مهر بود كه 7 درجه آن را طي كرده بود. از سوي ديگر، آرامگاه او به دستور او در زمان او و مشابه آرامگاهي كه خودش پس از خودكشي پانته آ در پي كشته شدن شوهر دلداده اش در جنگ، در نزديكي سارد براي آن دو دلداه ساخته بود، در پاسارگاد كه باغ مورد علاقه او و يكي از زيباترين باغهاي كشور بود بنا شد. 2- مديريت كورش را در تمام اين سده ها، فقط ايالات متحده كنوني نسخه برداري كرده و اجرا مي كند. به باور من راز قدرت فزاينده امريكا همان عدم تبعيض و ارزيابي بر پايه شايستگي است. اين سياست همه دانشمندان و خردمندان را از سراسر جهان جذب مي كند و اين مغزها هستند كه يك كشور را پيشرفته و قدرتمند مي كنند، نه بي مغزها. تبعيض نشانه احساس حقارت تبعيض كننده در برابر تبعيض شونده است، چه اين تبعيض مذهبي باشد، چه جنسيتي باشد، چه نژادي باشد يا عليه آنان كه روشنفكر هستند و واقعيت ها را بهتر مي بينند و درست را از نادرست تشخيص مي دهند. نمونه چنين كشوري را هم داريم. حال موقعيت جهاني اين دو كشور را كه دو سياست كاملا متضاد را اجرا مي كنند، يكي بدون تبعيض با جذب دانايان و يكي با تبعيض و فراري دادن دانايان، و بگوييد كدام به شيوه اداري كورش نزديكتر هستند؟

آرش گرامي، خردمندي ناشي از پاسخ گرفتن به پرسشهاي خود است. هوش مادرزادي است، ولي خردمندي مادرزادي نيست. پرسش كردن عيب نيست. پرسش كردن نشانگر كنجكاوي يا ارزيابي دانش يا ديدگاه خود است.

پونه گرامي، همه بدبختي هاي ما در طي اين سه دهه اخير از سياست خارجي ما بوده، هر چند نبايد اينطور باشد، و نظر شما در اهميت پايينتر اين بخش از زندگي ما درست است. ولي اكنون اينطور شده و بايد درباره اين غده سرطاني بحث بكنيم تا راه درمان آن را بيابيم.

پونه گرامي، من پرسش كردن را بد نمي دانم. درست است كه گاهي پرسش ها تكراري مي شوند، ولي آنچه براي من مهم است اينست كه مشاهده كنم كساني مرتب نوشتار مي را دنبال مي كنند. و مهمتر اينكه من نمي توانم درباره همه انديشه هايم مقاله بنويسم يا مصاحبه كنم. اين پرسشها به من فرصت مي دهند كه آنها را در فرازهاي كوتاه ابراز كنم و خود را بشناسانم كه جه مي انديشم، چه مي گويم و چه در چنته دارم كه شايد بتواند براي آينده ميهن سودمند باشد. پونه گرامي، به ما بپونديد و خود پرسشهايي كنيد كه آنها را مهمتر مي پنداريد. من با كمال ميل و حوصله به آنها پاسخ خواهم داد.

1- خوزستان در دوران باستان، از زمان اسكان قوم آريايي پارس در آنجا كه بنام سردار آريايي پارسوماش خوانده شد، يعني سده ها پيش از تشكيل دولت هخامنشی جزوي از كشور پارس با پايتخت آن "آنشان" خوانده مي شد كه آخرين پادشاه آن پيش از اينكه كورش پارس و ماد را يكي كند، كمبوجيه پدر كورش بود. آنشان در بخش شمالي و خاوري خوزستان كنوني بود كه سرزمینی کوهستان و پر جنگل بود. بخش جنوبی آن كه جلگه هاي پر آب و حاصلخير با بغهاي بزرك ترنج و انار و گلابي و خرما و انگور و غيره بود جزوي از تمدن آريايي ايلام بشمار مي آمد كه از همان 2600 سال پيش جزوي از پادشاهي پارس و سپس هخامنشي بشمار مي امد. خوزستان كه به نام قبيله خوزها يا هوزها ناميده شده، حاصلخيرترين سرزمين جهان شناخته شده آن روز بشمار مي آمد. در قران كه خداوند اشاره به بهشت و نعمت هاي خرما و انگور (و فراورده هاي آن) مي كند به احتمالن قوي منظور همين خوزستان بوده است. از شهرهاي مهم آن زمان خوزستان، رامهرمز، هرمزد اردشير، شوشتر بود كه همگي نامهاي ايراني و فارسي هستند. يكي از شش دانشگاهي كه هخامنشيان در شش گوشه شاهنشاهي تاسيس كردند، در خوزستان بود ( در ملاط تركيه كنوني و در سمرقند و ... ) كه تنها مراکز علمی و فرهنگی جهان بشمار مي رفت. دانشگاه گندی شاپور که ‌استادان بزرگي را در دانش پزشگی را به جهان عرضه كرد بازماند همان دانشگاه بود كه در زمان ساسانیان، شاپور اول آن را باززنده سازي كرد و انوشیروان آن را تکمیل و توسعه داد. آثار باستاني كه در خوزستان يافت شده به 4500 سال پيش از ميلاد مي رسد كه با يافته هاي فارس و شوش يكي است كه نشان مي دهد همه متعلق به يك قوم بوده اند. پس از اسلام، والی بصره در اوایل سال ۱۶ مغیره بن شعبه را از سوي خود مامور فتح خوزستان کرد و مغیره به آسانی دهقانان ایرانی اهواز را به تسلیم و پرداخت جزیه وادار ساخت، عمر سپس ابوموسی اشعری را به جای او براي فتح كامل خوزستان فرستاد. ابوموسی پس از چند رشته جنگ و خونريزي هاي بي رحمانه رامهرمز و شوش را فتح کرد. اما در شوشتر با پايداري سردار بزرگ ايران هرمزان كه فرماندار آنجا هم بود روبرو شد. اشعري از خليفه عمر كمك خواست و عمر دستور داد از کوفه عمار بن یاسر با لشگریان پرشمار به یاری ابوموسی برود. هرمزان و ایرانیان شوشتر سخت پايداري کردند و عرب با وجود کثرت عدد بر ایشان پیروزی نیافتند تا آنکه یک نفر خائن (مانند هميشه در تاريخ ايران) را به مقر زنان و كودكان مدافعان لشگريان ايران راه دادند. هرمزان و سربازان او سست شدند و گروهي از ایشان برای آنکه به دست مسلمانان نیفتند خود و خانواده خود را کشتند. سرانجام هرمزان از ابوموسی امان خواست. هرمزان همان است كه بعدها با فيرور پدر مرواريد (ابو لولو) براي كشتن خلیفه عمر همدستی كرد و او را کشتند. پس از تسلیم هرمزان، شوشتر و گندیشاپور و شهرهاي دیگر خوزستان بدست ابوموسی اشعري افتاد. به گفته ریچارد فرای، در سده هاي 16 تا 19 ميلادي بود كه قبيله هاي بنی کعب و بنی لام كه به غرب استان خوزستان مهاجرت كرده بودند، نام عربستان بر آن نهادند، ولي در تاريخ هميشه خوزستان ايران بوده و در زمان رضا شاه نامي بجز نام تاريخي خوزستان براي اين دو قبيله ممنوع شد. شیخ خزعل، رئیس قبیله کعب، آنجا را خودمختار كرده بود و از مركز دستور نمي گرفت. پيش از رضاشاه، مجلس شوراي ملي جهارم يا پنجم ، فكر مي كنم سيد حسن زعيم (عموي پدر من) را براي مذاكره با شيخ خزعل فرستاد تا بلكه از ياغي گري دست بردارد و استاندار همانجا بماند، ولي رضا شاه كه آمد كار با زور انجام گرفت. در گویشهای فارسی باستان و زبان پهلوی که زبان مردم خوزستان و جنوب غربی ایران بود و هنوز هم هست، «او» به «هو» قابل تغییر است؛ مانند «اورمزد» به «هورمزد» و «اوشمند» به «هوشمند» مانند هورداد و حورداد را «خرداد» و «خورتات» نیز گفته‌اند. «اهواز» محرف واژه «اواز» و «اوجا» نیز هست که در کتیبه داریوش بیستون آورده شده و این نام در کتیبه نقش رستم «خواجا» یا «خوجا» حک شده که هزار سال پیش، مرکز استان خوزستان بوده‌است. پس از هخامنشی، در دوران اشکانی، ساسانی و تمام دوران اسلامی شوشتر مرکز دولتي خوزستان بوده‌است. در سال ۱۳۰۳ در پی شیوع بیماری وبا در شوشتر، مرکز حکومتی خوزستان به شهر تازه بنياد اهواز که در ان زمان به نام ناصرالدین شاه ناصریه مي خواندند منتقل شد و تا کنون نیز اهواز است. 2- آنچه اكنون تجزيه طلبان را هار كرده، سياست بين المللي عليه ايران و پشتيباني آنها از تجزيه ايران است، وگرنه همه اينها بخاطر اينكه اجازه بدهيم در ايران سرمايه گذاري كنند، شمشيرهايشان را غلاف مي كردند. بايد بدانيد كه سراسر حاشيه جنوبي خليج پارس هميشه جزو لاينفك ايران بوده تا انگليسيان به منطقه آمدند و همزمان ما حكومت نالايق و فاسد قاجار را داشتيم و بدبختي بر ما نازل شد. 3- پرونده هسته اي ايران ديگر اهميت هسته اي ندارد و بهانه است. به شوخي بيشتر شبيه است تا به يك مسئله. من در سال 1382، پيشنهادي براي حل مسئله دادم كه حتا انديشمندان غرب هم آن را پذيرفتند، ولي آقاي خاتمي با سيستم ماسماليزاسيون ويژه خود در پاريس آن را ناكامل و شل مطرح كرد. شايد هم اجاز نداشتند مسئله را حل كنند. اكنون ديگر قابل حل نيست. حتا اگر جمهوري اسلامي كه تا كنون در اينباره نابخردي و ناهوشمندي كرده، همه اين فعاليت را كنار بگذارد. مسئله اينست كه ديگر جهان غرب يك سر سوزن به ما اعتماد ندارد و يك سر سوزن سخنان ما را باور ندارد. ديگر آب از سر ما گذشته. يا تحولي بنيادين رخ خواهد داد يا كشور به پنج تكه تقسيم خواهد شد. راه سومي وجود ندارد. تك تك ساعت را مي شنويد؟