مصر، یک شریک استراتژیک؟

    از: کورش زعیم

  از سر گیری دیر هنگام روابط رسمی دیپلماتیک با مصر، پس از یک ربع قرن جدایی غیر ضروری، را می توان یک تغییر خوشایند در استراتژی سیاست خارجی جمهوری اسلامی بشمار آورد.

با وجود مخالفت ما با موافقتنامه کمپ دیوید، هرگز نمی بایستی پیوند خود را با مصر می گسستیم. ما می توانستیم فقط مخالفت خود را به موافقتنامه اعلام کنیم. مصریان خود دانند که چگونه از منافع ملی خود محافظت کنند. ما در صف اول حمله اسراییل نیستیم، و نه اینکه مرز مشترکی با اسراییل داریم؛ بنابراین، ما نمی توانیم از کشوری که این دشواریها را دارد انتظار داشته باشیم که خود را دائم در حالت جنگی نگه دارد. این مصریان بودند که می بایستی هزینه جنگ- آمادگی دائمی کشورشان را، که درآمد و داراییهای ملی شان را می بلعید، تحمل کنند.

مصر سه جنگ ناموفق را جنگید، هرچند که برای یک هدف خوب، ولی هر بار غرور ملی خود را همراه با مقدار زیادی دارایی باخت، و هر بار باعث شد که که اسراییل بیشتر توان تهاجمی خود را تقویت کند، و هر بار درخواست کمک بیشتر و دلسوزی بیشتر کند، و آنها را دریافت هم بکند. این جنگهای بیهوده تنها اسراییل را بیشتر مظلوم جلوه داد تا متجاوز، و بنابراین مردم فلسطین را بیش از پیش از بخت آزادسازی سرزمینهای اشغال شده خود، و یا یافتن یک راه حل شرافتمندانه، محروم ساخت. مصریان سرانجام خردمندانه تصمیم گرفتند که منافع ملی آنان، و حتی فلسطینیان، در آنست که توجه خود را بر نیرومند سازی اقتصاد ملی و بهبود زندگی مردم خود متمرکز کنند. اگر قرار است مصر فلسطینیان را یاری کند، که باید و احتمالا خواهد کرد، نخست باید نیرومند شود. و این به معنای نیرومندی با تفنگ و گلوله نیست. بلکه یعنی یک دوران صلح و همکاری که در آن همه توانها بسوی توسعه اقتصادی معطوف گردد. اسراییل تنها هنگامی در رفتار خود محتاط خواهد شد که با همسایگانی نیرومند که دارای اقتصادهایی نیرومند و مردمی  که پشتیبان دولتهای خود هستند روبرو باشد.

نامگذاری یک خیابان در پایتخت ایران بنام قاتل یک رییس دولت، هرچند هم که سیاستهای او بد بوده باشد، چیزی نیست که یک ملت متمدن و بافرهنگ انجام می دهد. بزرگداشت یک نفر بخاطر گرفتن جان یک نفر دیگر خلاف حرمت ملی، پرورش فرهنگی و باورهای دینی ماست. خردمندانه بود که این لکه تیره از پرونده ما پاک شد.

مصر تنها کشور در جهان عرب زبان است که می تواند یک شریک طبیعی استراتژیک برای ما باشد. یک کشور غیر عرب، با جمعیتی باندازه ما و موقعییتی استراتژیک، مصر می تواند آن سوی یک محور همکاری و توسعه باشد. یک همبستگی میان ایران و مصر می تواند ثبات و صلح را به منطقه ای بیاورد که به دلیل زمینه های احساساتی ازهم جدا هستند. منطقه ای که بجای روند طبیعی تکامل تاریخی، با دخالت نیروهای بیگانه برای مقاصد خود قطعه قطعه شده، و در نتیجه مردم آن هنوز در پی هویتی ملی برای خود هستند.

من پیش بینی می کنم که درزمانی در آینده، سیاستگزاران ما استراتژی همبستگی دفاعی هندوستان- ایران- مصر را مورد توجه و پیگیری قرار دهند. مصر و ایران میتوانند در صنعت، جهانگردی و بازرگانی همکاری کنند، و منابع خود را برای پژوهش مشترک در رشته های مورد علاقه خود، مانند تکنولوژی های پزشگی، هسته ای و فضایی، یکپارچه نمایند.     

چاپ شده در شماره 1904 ایران دیلی- 18/10/82