بهار ایران فروردین و اردیبهشت است

  از: كورش زعيم

ماهنامه ايرانمهر- ارديبهشت 1384

 

دو ماه آغازین سال ایرانی چهار چهره بزرگ جهانی را به مردم ایران هدیه کرده است:

زرتشت، فردوسی، خیام و مصدق.

ظهور هر یک از این مردان بزرگ تاریخ بشر از میان یک ملت، کافی است که همه مردم جهان را به آن ملت مدیون سازد.

  فروردین را با زادروز زرتشت آغاز می کنیم. خدا او را در سرآغاز بهار به ما داد تا آغازی نو برای زندگی بشر باشد. زرتشت، این گوهر پاک و تابناک جامعه بشری که سرچشمه اخلاق، فلسفه، آموزش و خداشناسی بود. او ایران زمین را اهورایی کرد. او پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک را نماد زندگی ما ساخت. او پلیدترین صفات را دروغ و فریبکاری شمرد و اینکه "راه جهان یکی است و آن راه درستی است." بزرگ مردی خدایی که با آموزه هایش در کلیه تار و پود زندگی روحانی و اخلاقی مردم جهان مستقیم، یا غیر مستقیم از راههاي دیگر دینهای آسمانی و فیلسوفان زمینی، حضور دارد.

  "چه کسی است که دست یاری به من ناتوان می دهد؟

چه کسی است که مرا علیه شرير و خشونت وی یاری می دهد؟

کیست آن کس، جز آتش تو و اندیشه پاک تو،

و اعمالی که با قانون تو تطبیق می کند؟" یسنا 46-7

  "پیش از آنکه کار جهان به سر آید، پروردگارا، آنچه را می دانی به ما بیآموز:

آیا کسی که داد می ورزد بر شریر پیروز نخواهد شد؟

همین خود به منزله تقدیس زندگی نیست؟" یسنا 48-2

-----------------

25 اردیبهشت، خداوند فردوسی بزرگ را برای نجات ایران فرستاد. مردی که پیامبرگونه از میان تاریکی و خشونت و ستمگری و پلیدی بیگانه برخاست و گوهر درخشان فرهنگ کهن ایران زمین را با زبان خود بشست و دوباره به نمایش جهانی گذاشت.

 

در دورانی که مدیریت کشور ما دچار یکی از بدترین شرایط بی خردی و ایران ناشناسی است، سخنان این منجی فرهنگ و تاریخ تمدن ایران را بگوش می گیریم:

  خرد برتر از هر چه ایزدت داد                         ستایش خرد را به از راه داد

خرد افسر شهریاران بود                 خرد زیور نامداران بود

خرد زنده جاودانی شناس              خرد مایه زندگانی شناس

ازو شادمانی، وز او مردمیست                    از اویت فزونی، وز اویت کمیست

کسی کو خرد را مدارد ز پیش                     دلش گردد از کرده خویش ریش

هشیوار دیوانه خواند ورا                همان خویش بیگانه خواند ورا

  -----------------

28 اردیبهشت خیام آمد. مردی که در قلب همه جهانیان قرار دارد و در سراسر گیتی برای ایران افتخار آفرین است. ما ایرانیان خود هنوز عظمت او را بخوبی درک نکرده ایم. برخی تصور می کنیم او فقط سراینده ای چیره است، برخی گمراه گونه و از روی نادانی و بی سوادی او را گمراه و بی دین می شماریم. ولی خیام فراسوی فهم کوته فکران است. خیام نابغه ای کم همتاست که نه تنها به سبب سروده های ژرف و فلسفی و رازگونه خود شهرت جهانی یافته، بلکه او یکی از ریاضی دانان و اخترشناسان و فیلسوفان برتر جهان بشریت بشمار می رود. جبر در ریاضی و سالنمای دقیق ما در اخترشناسی، نشانگر ژرفاي چيرگي او بر این دو دانش است. ما مدیون این مرد بزرگ جهان دانش و ادبیات هستیم که، با وجود شهرت جهانی، هنوز آنگونه که باید شناخته و تجلیل نشده است.

  ابریق می مرا شکستی ربی                       بر من در عیش را ببستی ربی

من می خورم و تو می کنی بدمستی          خاکم به دهن، مگر تو مستی ربی؟

  ------------

و سرانجام، خداوند مصدق را در 29 اردیبهشت بما داد. مصدق بزرگ که ملت ایران را پس از دو سده سرخوردگی و سرافکندگی و افسردگی سربلند کرد، در جهان دوباره مطرح ساخت و غرور ملی را دوباره جانشین حقارت ملی کرد. مصدق نشان داد چگونه یک ملت تحت ستم با روحیه شکسته و فقیر و مستاصل، می تواند با تکیه بر ستون ستبر فرهنگ عظیم و بلندای تمدن کهن خود، نیرومندترین دشمن را در یک جنگ صلح جویانه شکست دهد. مصدق نه تنها ایران را از درون سیاهی بردگی سیاسی و افسردگی اجتماعی برون کشید و اعتماد به نفس دوباره بخشید، بلکه الهام بخش همه ملتهای زیر ستم جهان شد. هنوز ملت شکست ناپذیر ایران، در مبارزه حق طلبانه و مستمر خود برای دموکراسی و استقلال سیاسی رهرو این مرد بزرگ است.

  "... چه زنده باشم و چه نباشم، امیدوارم و بلکه یقین دارم که این آتش خاموش نخواهد شد و مردان بیدار کشور این مبارزه ملی را آنقدر دنبال می کنند تا به نتیجه برسند..."

    -------

کورش زعیم

27 ارديبهشت 1384