هیاهو درباره فعالیت های هسته ای ایران

از: کورش زعیم

  روزنامه ایران دیلی، 20 مهر 1383

تردیدی نیست که هیاهو درباره فعالیتهای ایران در تکنولوژی هسته ای، انگیزه سیاسی دارد. علاقه ما به یادگیری دانش و برخورداری از تکنولوژی هسته ای چیز تازه ای نیست. فعالیتهای ایران در دهه 1960، هنگامیکه نخستین رآکتور پژوهشی در امیرآباد ساخته شد، آغاز گشت. ایران که از آغاز بنیانگذاری سازمان انرژی اتمی جهانی عضو آن شد، در سال 1968 هم که پیمان عدم گسترش ( NPT )  مطرح شد، یعنی دو سال پیش از رسمی شدن آن، از امضاء کنندگان داوطلب آن بود.

مردم ایران معتقد نیستند که سلاح هسته ای به امنیت آنان خواهد افزود. کاربرد سلاحهای هسته ای در محیط پرجمعیت و متراکم خاورمیانه مانند تف سربالاست، حتا اگر بتوان آنرا به هدف رسانید. نشت به تناسب ناچیز رادیواکتیویته رآکتور چرنوبیل از بیش از یکهزار کیلومتر فاصله به ما رسید و کشتزارهای ما را آلوده کرد. تصور کنید یک بمب هسته ای با اثرات صدها بار بیشتر که در نزدیکی ما منفجر شود، چه خواهد کرد. هروسیله پرتابی هم که بکار ببریم، تصور نمیرود بتواند ازچشم شبکه دفاعی آشکارسازی و ردیابی ماهواره ای قدرتهای بزرگ پنهان بماند. بنابراین، چنین اقداماتی دورریختن سرمایه این کشور و هدر دادن وقت گرانبهای دانشمندان ما خواهد بود. البته نباید به سخنان کنایه آمیز برخی سیاستمردان گمراه و بی خرد توجهی کرد که با لحن تهدیدآمیز فقط نیازهای روانی خود را تغذیه می کنند. این یک منطق ساده است که هیچ کس نمی تواند از سلاح هسته ای استفاده کند بدون اینکه بخودش آسیب برساند.

داشتن دانش و تکنولوژی هسته ای، مسئله ای جداگانه است. هیچکس حق ندارد یک ملت را ازحق آموختن وتوسعه شاخه ای از دانش محروم سازد. دانش هسته ای ارتباط کمی با بمب اتمی دارد، همانگونه که دانش شیمی ارتباط کمی با سلاحهای شیمیایی دارد یا آهنگری با شمشیر. همیشه می توان برای هر تکنولوژی کاربرد اهریمنی ایجاد کنید. ماهم حق وهم وظیفه داریم که در تکنولوژی هسته ای تا حد ممکن آن پیشرفت کنیم. دولتی که از این تکنولوژی مهم چشم پوشی کند یا تسلیم فشارهای خارجی برای توقف آن شود به ملت خیانت کرده و باید پاسخگو باشد.

ما همچنین می دانیم که، طبق گزارشهای سازمان انرژی اتمی، از 181 عضو سازمان حدود 54 عضو تا کنون مرتکب تخلفاتی شده اند که برخی از آنها مکرر و برخی حساس تر از تخلفات ایران بوده است. هیچ هیاهویی تا کنون درباره اینها نشده، البته بجز درموارد لیبی و کره شمالی. حالا چرا ایران بعنوان یک بچه مسئله ساز انگشت نما شده، بایستی با آنچه جامعه جهانی، یا در واقع  اعضای قدرتمند جامعه جهانی، از ما انتظار دارند مرتبط باشد. این انتظارات، چه موجه باشد و چه نباشد، با رفتار کلی ما به عنوان یک عضو جامعه بین المللی ودهکده جهانی درحال تکوین، وسیاست خارجی غیر رسمی ما، ارتباط دارد. درهرحال، صرفنظراز کیفیت ومنطق زمانی هدفها وخواستهای خارجی ما، واینکه آیا آنها صرفا برای خوراک داخلی ابراز می شوند یا نه، یک کشور مستقل حق دارد اصول رفتاری خود را تدوین کند تا جایی که در تخلف تعهدات بین المللی خود نباشد و به منافع کشورهای مستقل دیگر تاثیر سوء نگذارد.

دلیل دیگر نگرانی بین المللی درباره برنامه هسته ای ایران، ترس ازاینست که مراکز متعدد سیاستگذاری ممکن است ریسک بیراهه رفتن برنامه را از آنچه برای جامعه جهانی پذیرفتنی باشد افزایش دهد.

ولی، بیش از همه چیز، من فکر می کنم که عمده مخالفت با برنامه هسته ای ایران، چه کاملا صلح آمیز باشد یا نباشد، بعلت فشارهای امریکاست که خود بعلت خرابکاریهایش در عراق، بحران پایان نیافتنی فلسطین و یاغیگری اسراییل زیر فشار است. آمریکا فکر می کنند که می تواند ایران را وادار به معامله روی این مسایل کنند. به این معنی که ایران بابرنامه ای که آمریکا برای دموکراتیزه کردن عراق  طراحی کرده ستیز نکند و با طرح "نقشه راه" صلح فلسطین، که دیگر چیزی از آن باقی نمانده مخالفت نکند؛ همه اینها در ازای کاهش فشار روی ایران و زیر سبیلی در کردن مسئله هسته ای.

در پاسخ، عقیده دارم که ایران بایستی براین موضع سخت بایستد که همه جهان بایستی عاری از سلاحهای هسته ای باشد. ما همچنین باید اعلام کنیم که ایران نه تنها پشتیبان پیمان عدم گسترش سلاحهای هسته ای و پروتکل الحاقی است، بلکه پیشنهاد می کند که همه سلاحهای هسته ای در سراسر جهان باید نابود شوند. پیمان نوینی باید تدوین و توسط همه کشورهای جهان امضاء شود که هیچ کشوری اجازه ندارد تکنولوژی هسته ای را برای تولید سلاح و هدفهای تهاجمی بکار برد.

(روزنامه ایران دیلی، 20 مهر 1383، ص2)