گفتگوی رادیو فردا (بهروز کارونی) با کورش زعیم

موضوع: احمدی نژاد و آینده ایران

3 تير 1387  

پرسش:

کورش زعیم: من درست سه سال پیش در چنین روزی در یکی از تلویزونهای ماهواره ای درباره گزینش ایشان به ریاست جمهوری گفتم که ایشان که بهیچ وجه بر پایه رای مردمی انتخاب نشده اند، در شش ماه اول ریاست جمهوری بزرگترین هیجان ها و بحران ها را بوجود خواهند آورد که در تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه خواهد بود. همینطور هم شد و در شش ماه اول ایشان سخنانی گفت که مقدمه انزوا و انزجار جهانی از ایران و قطعنامه های پی در پی شورای امنیت علیه ما شد. آنگاه من گفتم که پس از این مدت تا دو سال فشارهای اقتصادی و اجتماعی در درون و فشارهای بین المللی از بیرون چنان افزایش خواهد یافت که جمهوری اسلامی خود را سر یک دوراهی سرنوشت خواهد یافت.

در این دو راهی، یا با تضمین هایی نه چندان مهم ناگهان تسلیم خواهد شد و راه آزادی انتخابات در درون و روابط سیاسی و تمکین به قطعنامه های شورای امنیت را خواهد پیمود، یا اینکه راه نظامی گرایی، افزایش فشار و خشونت و بیشتر بسته کردن جامعه را، که در صورت پیروی از گزینه نظامی گری بیش از شش ماه دوام نخواهد آورد و با فشار مردم و افکار عمومی بین المللی سقوط وحشتناکی را تجربه خواهد کرد که در این صورت مرزهای ما در سه نقطه با خطر جدی روبرو خواهد شد.

من همچنین گفتم که در هر حال احتمال نمی دهم که آقای احمدی نژاد دوره چهارساله خود را تمام کنند، چه رسد به دوره دوم. من تعجب می کنم که مخالفان ایشان در درون حاکمیت با وجود داشتن پایه های قدرت هنوز نتوانسته اند ایشان استیضاح یا وادار به کناره گیری کنند.

باور من اینست که آقای احمدی نژاد برای منظوری به ریاست جمهوری رسیده اند و این منظور با تخریب سیستماتیک زیربناهای اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی کشور، با خشونت و نقض بی سابقه حقوق بشر و با گماشتن حقیرترین، کم سوادترین وغیراخلاقی ترین مسئولان بر سر کارهای مهم اجرا شده است. درست است که آقای احمدی نژاد کشور ما را در همین سه سال شاید بیش از یک دهه به عقب راند، ولی آغاز پایان سامانه کنونی جمهوری اسلامی را از یک دهه به سه سال جلو آورد.

من اینطور می بینم که آینده جمهوری اسلامی، بویژه با این اشتباهاتی که پی در پی می کند، در آینده ای بسیار نزدیک روشن خواهد شد. من تصور نمی کنم که جامعه ایرانی و جامعه جهانی بتوانند سامانه کنونی جمهوری اسلامی را برای یک سال دیگر تحمل کنند.

من امیدوارم که هر تغییری که در پیش است بدون دخالت بیگانگان و بدون خشونت و آشوب یا جنگ رخ بدهد. ترس آن را دارم که نارضایتی هایی که مانند عارضه های یک بیماری مهلک در سراسر کشور در حال بروز است، و هر روز دانشجویان و زنان و کارگران را برای مورد خاصی در جای جای کشور به میدان می کشاند، فساد درون حاکمیت را نمایان می سازد، خشونت بار و یکپارچه نشوند، زیرا در این صورت اختیار آن از دست خردمندان جامعه بدر خواهد رفت و به دست گروه های کوچک سازمان یافته، و برخی مسلح، خشونت گرا و انتقامجو خواهد افتاد و ما دوباره باید این دور باطل سی ساله را طی کنیم، البته شاید نه در یک ایران یکپارچه.