درباره: پرونده هسته ای و بسته 1+5

12 تیر 1387

پرسش:

کورش زعیم: من تصور می کنم که این آخرین فرصت جمهوری اسلامی برای جلوگیری از پیامدهای سخت تر اقتصادی و احیانا سخت افزاری در این بحران بکند. روشن است که جناح های مختلف درون نظام در این مورد توافق ندارند و شخصییت های مختلف نظرهای متضادی ابراز می کنند و یکدیگر را خنثی می کنند. ولی من تصور می کنم که این بار بازی با این پرونده خطرناک تر از دفعات گذشته است و با توافق روی یک تعلیق موقت باید به مذاکره نشست.

مذاکره کردن به معنای تسلیم یا شکست نیست، بلکه خردمندی طرفین را می رساند. زیرا در هر مذاکره می توان با هوشمندی امتیازهای خود را افزود. پیشنهاد گروه 1+5 پیشنهاد بسیار سازنده و قابل مذاکره ایست و می توان روی آن مانور داد. هرچند که توافق بر روی پرونده هسته ای پایان کار نخواهد بود، ولی ایران را دستکم روی پایگاه استوارتری برای تعامل و مذاکرات بعدی قرار خواهد داد.

من تصور می کنم که در حال حاضر فقط جناح پشتیبان ریاست جمهوری با تعلیق و مذاکره مخالف است، بقیه فقط می خواهند آبرومندانه بر سر میز مذاکره بنشینند. از گفته های علنی شخصییت های نظامی در برابر تهدیدات و واکنش های احتمالی بر می آید که آنها در توهم ناآگاهانه ای نسبت به قدرت نظامی خود به سر می برند که خود ناشی از روزآمد نبودن آنها در صنف خود می باشد. این ناآگاهی و توهم ممکن است در صورت عدم موافقت با مذاکره، ایران را در یک بحران فاجعه بار و برگشت ناپذیر فرو ببرد.

در هر حال، در این نظام ظاهرا حرف آخر را یک نفر می زند و این یک نفر می تواند تفاوت میان کاهش تنش، جلوگیری از حادتر شدن بحران و معکوس کردن روند منفی چندین ساله، و یا در غیر این صورت تلاشی کشور باشد.