مصاحبه خبرگزاری باشگاه خبرنگاران جوان با کورش زعیم

گزارشگر: دوشیزه پگاه مرندی (سرویس سیاسی)

چهارشنبه 21 بهمن 1383 (متن اصلی)

 انتخابات آينده و آينده ايران

پرسش 1: نگاه شما به انتخابات آینده چیست؟

پرسش 2: جریان انتخابات را چگونه می بینید؟

پرسش3: آینده ایران پس از انتخابات را چگونه ارزیابی می کنید؟

پاسخ: انتخابات ریاست جمهوری چیزی شبیه انتخابات مجلس هفتم خواهد بود. نامزدهای دستچین شده و مطیع حاکمیت، و بی اعتنایی و بی تفاوتی مردم. من تصور نمی کنم بیش از یک سوم رای دهندگان واجد شرایط در انتخابات شرکت کنند. بخشی از آنها هم با این نیت رای خواهند داد که مهر انتخابات حتمن باید در شناسنامه هایشان بخورد. ولی بطور کلی، مردم ایران دیگر چنین انتخابات فرمایشی را نمی پذیرند و نسبت به آن بی تفاوت عمل خواهند کرد.

نامزدهای انتخابات غالبا کسانی هستند که در مسئولیتهای پیشین خود کارآیی قابل قبولی نشان نداده اند و ما از آنان استقلال رای و اندیشه ای ندیده ایم. با توجه به اینکه طبق قانون اساسی کنونی، رییس جمهور که باید بالاترین قدرت اجرایی کشور باشد، هیچگونه استقلال و قدرتی ندارد، و بقول آقای خاتمی فقط یک "تدارکاتچی" است و حتی ماموران راهنمایی و رانندگی هم از او فرمان نمی برند، همان بهتر که یکی از این آقایان کاندیدها باشد. دیگر بهترینشان آقای خاتمی بود که با وجود داشتن رسالت از سوی 70% جامعه، تسلیم قدرت شد، مردم را تنها گذاشت و امیدهایشان به ناامیدی و استیصال تبدیل کرد. در صورتیکه ایشان در موقعییتی بود که می توانست با کمی از خود گذشتگی در تاریخ ایران اثرگذار باشد.

من تصور می کنم که اگر انتخابات ریاست جمهوری صورت بگیرد و بهمین گونه که برنامه ریزی شده هم صورت بگیرد، رییس جمهور آینده نه مورد پذیرش و احترام اکثریت مردم خواهد بود و نه جامعه جهانی. جهان به او بی اعتنایی خواهند کرد، هرچند که ممکن است به مردم آزادیهای بیشتری بدهد و روابط کشور را با ابرقدرتها بهبود بخشد.

دولت آینده در یک بن بست دوسر طلا گیر خواهد کرد. اگر برای کنترل جامعه آزادیها را محدودتر کند و سختگیری بیشتری اعمال کند، ناامیدی و بی تفاوتی مردم تبدیل به خشم و احتمالا" طغیان خواهد شد. اگر برعکس، آزادیها را بیشتر کند و کمتر سختگیری کند، انتظارات برآورده نشده مردم تبدیل به اعتراضات گسترده و احتمالا" نافرمانی مدنی خواهد شد. هر دو نوع بحران می تواند غیرقابل کنترل باشد.

به عقیده من، دیگر فقط جابجا کردن مهره های شناخته شده مسئله جدایی از مردم را برای حاکمیت حل نخواهد کرد. نه مجلس هفتم و نه رییس جمهور آینده، حتا اگر کاملا" هماهنگ باشند، نخواهند توانست بر بی اعتمادی و نارضایتی مردم غلبه کنند و کشور را بیشتر و بیشتر بسوی بحران خواهند راند. تنها راه رهایی از بحران بی تفاوتی پرمعنای مردم، ایجاد تغییرات بنیادین در قانونهای حاکم بر اداره کشور، و سپس انتخابات آزاد است.