جلسه پالتاک (سخنرانی اینترنتی): یکشنبه 8 آبان 1384 (30 اکتبر 2005)

سخنران: کورش زعیم ( شورای مرکزی جبهه ملی ایران)

موضوع: بحران انرژی هسته ای ایران

بنام خداوند جان و خرد

با درود به همه شنوندگان این برنامه و هم میهنان عزیز،

ما امروز در لحظات حساس، خطرناک و سرنوشت سازی از تاریخ کشورمان بسر می بریم. هیاهوی بین المللی درباره فعالیتهای هسته ای ایران که در طی دوسال گذشته توسط امریکا و سپس اروپا با انگیزه های  سیاسی فشار بر جمهوری اسلامی ایران برپا شده، مبنای حقوقی چندانی ندارد، و عملکرد جمهوری اسلامی در صحنه سیاسی منطقه و جوی که در اثر بی خردی، ستیزجویی و سوء ظن بوجود آورده باعث شده که کشور ما اکنون نه تنها از حق قانونی خود در ارتباط با فعالیت و پیشرفت در دانش و تکنولوژی هسته ای  محروم شود، بلکه در آستانه فاجعه ای  بزرگ همانند جنگ عراق علیه ایران قرار گیرد.

مردم ایران معتقد نیستند که سلاح هسته ای به امنیت آنان خواهد افزود. کاربرد سلاح هسته ای در محیط پرجمعیت و متراکم خاورمیانه مانند تف سربالاست، حتا اگر بتوان آنرا به هدف رسانید. نشت بتناسب ناچیز رادیواکتیویته رآکتور چرنوبیل از فاصله ای بیش از یکهزار کیلومتر به ما رسید و کشتزارهای ما را آلوده کرد. تصور کنید یک بمب هسته ای با اثراتی صدها بار بیشتر که در نزدیکی مرزهای ما منفجر شود چه خواهد کرد، حتا اگر پیامدهای تلافی جویانه دشمن را بشمار نیاوریم. هروسیله پرتابی را هم که بکار ببریم، تصور نمیرود بتواند ازچشم شبکه دفاعی آشکارسازی و ردیابی ماهواره ای قدرتهای بزرگ پنهان بماند و در راه از بین برده نشود. بنابراین، اقدام به دستیابی سلاح هسته ای، دور ریختن سرمایه های کشور و هدر دادن وقت گرانبهای دانشمندان ما خواهد بود. فهم  این موضوع بسیار ساده است که هیچ کشوری در این منطقه نمی تواند از سلاح هسته ای استفاده کند بدون اینکه بخودش آسیب برساند.

دانش و تکنولوژی و انرژی هسته ای، مسئله ای جداگانه است. هیچکس حق ندارد یک ملت را ازحق آموختن وتوسعه شاخه ای از دانش محروم سازد. ایران باید در دانش و تکنولوژی هسته ای، نه تنها برای کاربرد آن در بسیاری رشته های صلح آمیز مانند نیرو، غذایی، پزشگی، ترابری، ارتباطات وغیره، بلکه حتا فقط بخاطر خود دانش، پیشرفت کند. افزون برآن، ایران دارای منابع غنی اورانیوم است که باید استخراج، پردازش و غنی سازی شود و به دیگر کشورهای دارای نیروگاه اتمی فروخته شود. البته این کارباید با مسئولیت و تحت نظارت سازمان جهانی انرژی اتمی انجام گیرد. هیچ دلیلی وجود ندارد که ما نتوانیم فروشنده باشیم بجای یک خریدار اسیر.

دانش هسته ای اکنون دیگر ارتباط کمی با بمب اتمی دارد، همانگونه که دانش شیمی ارتباط کمی با سلاحهای شیمیایی دارد یا آهنگری با شمشیر. البته همیشه می توان برای هر تکنولوژی کاربرد اهریمنی هم ایجاد کرد. ماهم حق وهم وظیفه داریم که در تکنولوژی هسته ای تا حد ممکن آن پیشرفت کنیم. ولی جمهوری اسلامی بعلت رفتاری که باعث عدم اعتماد جامعه جهانی شده، و جامعه جهانی را به تردید درباره برنامه ها و هدفهای خود در رابطه با تکنولوژی هسته ای و بویژه غنی سازی اورانیوم کرده، همه فرصتها را از ملت ایران سلب نموده است. وقتی یک رییس جمهور سابق گفته است که یک بمب اتمی اسلامی اسراییل را نابود خواهد کرد و رییس جمهور کنونی می گوید اسراییل باید از صحنه جهان پاک شود، چگونه می توان انتظار داشت که جامعه جهانی به قصد و غرض این حاکمیت اعتماد کند؟ افزون بر این، نگرانی جامعه جهانی همیشه از تعدد مراکز قدرت و تصمیم گیری در ایران بوده و ترس از این که حتا اگر سیاست رسمی کشور عدم دستیابی به سلاح هسته ای یا کاربرد آن باشد، از کجا می توان مطمئن بود که یک جناح قدرتمند دیگر چنین قصدی نخواهد داشت؟ یا اینکه، با توجه به گستردگی و عمق فعالیت های قاچاق در کشور، که حتا برخی از مسئولان کنترل کننده را بستوه آورده، اورانیوم غنی شده یا عناصر ساخت سلاح به گروه های تروریستی قاچاق نخواهد شد؟

با وجود همه این تردید ها، بی اعتمادی ها و بدگمانی ها، من باور دارم که مسئله اساسی فشار جامعه بین الملل بر روی جمهوری اسلامی بخاطر عدم هماهنگی جمهوری اسلامی با روند حذف نظام های غیر دموکراتیک در خاورمیانه، جنگ علیه تروریسم مذهبی، حقوق بشر و بالاخره امنیت منابع انرژی است که جهان صنعتی بیش از پیش به آن وابسته شده است.

در آبان پارسال، پس از اینکه جمهوری اسلامی که با گاف های متعدد در جریان مذاکرات هسته ای، کشور را به بن بست کشانده بود و بجای مقابله حقوقی با آژانس بین المللی انرژی اتمی، مذاکرات را سیاسی کرده و با تصور ساده لوحانه جلب همکاری اروپا، با سه قدرت اروپایی به مذاکره نشسته بود، در راستای جلوگیری از پایمال شده حقوق ملت ایران و حل مسئله فعالیت هسته ای ایران، من پیشنهادی را مطرح کردم که از سه تفنگدار اروپایی و امریکا دعوت شود در احداث نیروگاههای هسته ای ایران، مشارکت کنند. و حتا در عملیات غنی سازی اورانیوم هم مشارکت کنند. در این صورت، مسئله عدم اعتماد و نظارت حل می شد، کشور می توانست بجای بازی داده شدن توسط روسیه واقعا به نیروگاههای هسته ای مورد نیاز آنهم با سرمایه خارجی دست یابد، و اورانیوم کشور را نیز استخراج، غنی سازی و حتا صادر شود.

ماه ها طول کشید تا نسبت به پیشنهاد من دوزاری جمهوری اسلامی بیافتد و توسط برخی مسئولان، ازجمله آقای خاتمی در کنفرانس پاریس به آن اشاره شود. ولی موضوع بعلت انتخابات ریاست جمهوری مسکوت ماند، تا اینکه آقای احمدی نژاد آنرا، بعنوان پیشنهاد انقلابی ایران برای حل مسئله، در سخنرانی خود در سازمان ملل بشکلی غیر سیاستمدارانه عنوان کردند و سپس تیتر روزنامه های ایران شد. طرز عنوان کردن موضوع عملا" امکان موفقیت آنرا از بین برد. سپس، بجای از سرگیری مذاکرات برای اعتمادسازی و تعامل با چهار قدرت مخالف ایران، سیاست "نگاه به شرق" جمهوری اسلامی اعلام شد، با این تصور ساده لوحانه که کشورهایی در حال رشد مانند چین و هند و روسیه منافع کشورهایشان در دسترسی به سرمایه، تکنولوژی، امنیت و بازار، بخاطر منافع ناچیزی که ایران می تواند عرضه کند، فدا خواهند کرد. و بالاخره، چهارشنبه گذشته که آقای احمدی نژاد با سخنرانی تهدیدآمیزشان نسبت به اسراییل، آخرین ذره امید را برای جلوگیری از یک بحران سوزنده و خانمان برانداز از بین بردند.  

اکنون باید منتظر عواقب واکنش جامعه بین المللی در شورای امنیت سازمان ملل باشیم. اگر در نشست شورای امنیت، بیانیه ای علیه ایران همانند بیانیه ای که برای عراق صدام حسین تحت ماده 41 فصل 7، صادر شود، مقدمات حقوقی حمله نظامی به ایران فراهم آمده خواهد بود.